Liefde zonder woorden
Door Margie Parker
Net thuisgekomen uit het ziekenhuis wil ik meteen mijn haar wassen. Dat is het allerbelangrijkste wat ik te doen heb. Dat is het natuurlijk niet, maar een warm stomend bad lijkt de beste plaats om weg te kruipen voor die verstikkende angst die mijn hart in zijn greep genomen had.
Ik probeer dat ontluisterende moment van die afgrijselijke waarheid steeds maar weg te drukken terwijl ik me uitkleed…zelfs als ik het warme water inglijd hoop ik dat ik het niet hoef te zien…Maar nu moet ik het wel zien en dus kijk ik langzaam naar de plaats waar mijn linker borst gezeten heeft.
Het is geneusd…blauwgroen en bedekt met hechtingen en opgedroogde bloedkorstjes. Zo lelijk, zo wreed en mensonwaardig.
Ik bedenk wat ik allemaal zal moeten doen om die plek, die vreselijke plek, verborgen te houden voor mijn man Jim. Die mag mij nooit meer naakt zien.
De kracht van ons huwelijk was onze hartstocht, maar dat was nu verleden tijd. Hoe zou ik hem ooit nog kunnen behagen met zo’n afstotelijk, scheef figuur. Ik ben 43 jaar en ik schaam me voor dit lichaam en voel me verraden.
En zo lig ik in het bad, overweldigd door eenzame droefheid.
Opeens slingert de badkamer deur open. Had ik die niet op slot gedaan?
Jim stapt dwars door de wolk van mijn verdriet en wanhoop naar binnen. Hij zegt geen woord maar leunt voorzichtig op de rand van het bad en kust mijn beide oogleden. Dat is een van mijn geliefde plaatsjes waar hij mijn zijn liefde betuigt. Maar dan gaat hij verder…nog steeds zegt hij geen woord…
Ik zet me schrap want ik weet dat hij zal schrikken…Het wordt onvermijdelijk een pijnlijk en verschrikkelijk moment.
Jim kijkt rechtstreeks naar die afschuwelijke wond en kust de uitstekende hechtingen teder en voorzichtig. Een keertje, twee keer, nee drie keer zelfs.
Hij staat weer op en hij lacht naar me. Daarna blaast hij mij nog een kushandje toe, ook een van die speciale genegenheden die ons huwelijk zo speciaal maken en stapt rustig de badkamer uit.
Warme tranen van dankbaarheid rollen uit mijn ogen en vallen zachtjes in het warme badwater. Die wond op mijn borst is er nog steeds, maar die wond in mijn hart is genezen…
