De ingeslikte Bijbel
Door Old Humphrey
Toen ik nog een klein jochie was vertelde mijn vader me eens dat hij een oude man kende die een Bijbel had ingeslikt.
Een hele Bijbel? Dat wekte mijn verbazing en ik vroeg me dagenlang af hoe dat mogelijk was. Ik vroeg hem een paar keer om me dat uit te leggen, maar mijn vader glimlachte eenvoudig en zei er verder niets meer over.
Totdat hij op een goede dag met een mysterieuze glimlach op zijn gezicht zei, dat we de man die de Bijbel had ingeslikt gingen bezoeken en ik herinner me die dag nog als de dag van gisteren. De Bijbel maant ons om de rust van God binnen te gaan; een geheiligde rust die door de eeuwen heen uitkomst en redding heeft betekend voor menige verloren zoon en die dag ging ook ik die rust binnen.
Als die oude man sprak, stroomde de goddelijke waarheid van zijn lippen. De Heilige Schrift woonde overvloedig in het hart van die oude, nederige dienaar van God; zijn woorden waren een mijn van onschatbare waarde, een opslagplaats van kostbare dingen, en hij haalde ze voor mij tevoorschijn zodat ik ervan kon genieten. Hij was als een bron waar iedereen die het wilde rijkelijk van mocht drinken, een bron waarvan ik later leerde dat die onuitputtelijk is.
Toen we weggingen zei mijn vader tegen me: “Nou, Humphrey, wat denk je er van? Klopt het dat deze man zijn Bijbel heeft ingeslikt? Hij leeft met het Woord en zwemt er dagelijks in rond.”
Ik was onder de indruk en voor het eerst had ik iemand ontmoet voor wie het Woord van God brood, vlees en drank was. Was dat gezegende boek der waarheid maar vlees en drank voor ons allen. Hoe mooi zou het zijn als wij allemaal die Bijbel zouden inslikken. Het Woord van God is niet bitter, moeilijk toegankelijk of saai, maar zoals de profeet zegt: Zoeter dan honing en de honingraat.
