Het etentje
Auteur onbekend
Na 21 jaar huwelijk heb ik nog steeds veel te leren over de liefde.
Een tijdje terug begon ik uit te gaan met een andere vrouw. Ik moet er wel bij zeggen dat het idee van mijn vrouw kwam.
“Ik weet dat je erg veel van haar houdt,” zei ze zomaar opeens onder het eten.
“Maar ik hou van jou,” protesteerde ik nog zwakjes.
“Dat weet ik wel, maar je houdt ook van haar.”
De vrouw over wie mijn vrouw het had was mijn eigen moeder. Ze was al 19 jaar weduwe en erg eenzaam. Natuurlijk hield ik van haar, maar ik had het zo druk met mijn werk en mijn eigen drie kinderen dat ik haar slechts af en toe kon opzoeken. Na het gesprek met mijn vrouw besloot ik mijn moeder uit te nodigen voor een gezellig etentje met na afloop een film.
“Voel jij je wel lekker? Is alles in orde?” vroeg mijn moeder toen ik haar belde. Een uitnodiging voor een etentje of een telefoontje laat op de avond zijn voor mijn moeder alarmerend.
“Nee, met mij is alles goed,” antwoordde ik. “Ik had alleen gedacht dat het wel leuk zou zijn als wij er samen eens tussenuit zouden knijpen. Alleen wij tweetjes.”
Het was even stil aan de andere kant van de lijn en toen antwoordde ze: “Dat zou ik erg leuk vinden.”
Op vrijdagavond, toen ik uit mijn werk kwam en naar haar toe reed was ik eigenlijk best wel een beetje zenuwachtig. Toen ik bij haar aan kwam viel het me op dat mijn moeder ook een beetje gespannen was. Ze stond al klaar bij de deur met haar jas aan. Ze had krullen gezet en droeg de jurk die ze op haar laatste huwelijksverjaardag had gedragen. Ze glimlachte breed en straalde helemaal. Ze leek warempel wel een engel.
“Ik heb al mijn vrienden verteld dat ik met mijn zoon uitga,” sprak ze blij terwijl ze de auto instapte. “Ze waren onder de indruk en ze willen morgen graag horen hoe het geweest is.”
Ik had een eenvoudig restaurant uitgezocht, maar wel heel gezellig en sfeervol. Mijn moeder pakte trots mijn arm vast en we gingen naar binnen. Ik moest haar de menukaart voorlezen, want de lettertjes waren te klein voor haar ogen. Toen ik haar alles over de voorgerechten had uitgelegd en haar aankeek zag ik dat mamma mij met een weemoedige glimlach gadesloeg.
“Vroeger las ik de menukaart altijd voor,” sprak ze zacht. “Jij was toen te klein.”
“Daarom is het nu mijn beurt,” gaf ik als antwoord. Het was echt heel gezellig. We praatten over van alles en nog wat en vergaten helemaal dat we naar de film hadden moeten gaan. Toen ik haar weer thuis afzette zei ze: “Ik wil nog wel eens met je uit. Maar dan trakteer ik.” Ik vond het prima.
“En…? Hoe was het?” vroeg mijn vrouw direct toen ik thuis kwam.
“Heel gezellig. Veel leuker dan ik verwacht had,” zei ik.
Drie dagen later overleed mijn moeder aan een hartaanval. Het gebeurde zo onverwacht dat ik niets meer voor haar kon doen.
Een week later viel er een enveloppe bij ons in de bus met een kopie van een betaalde rekening in hetzelfde restaurant waar ik met mijn moeder had gezeten. Er zat een briefje bij:
“Ik heb deze rekening alvast betaald. Ik had een vreemd gevoel dat ik er nooit meer zou komen. Ik heb voor twee maaltijden betaald. Een voor jou en een voor je vrouw. Je zult wel nooit weten hoe belangrijk het voor me was dat je mij die avond hebt uitgenodigd. Ik hou van je.”
Die dag heb ik geleerd hoe belangrijk het is om op tijd “Ik hou van je” te zeggen en je geliefden de tijd te geven die ze verdienen.
