Geen spijt

– Door Steve Goodier

Tijdens de Olympische Spelen van 1924 in Parijs werd de kanosport aan de lijst van internationale wedstrijden toegevoegd. Het vierkoppige team van de Amerikanen was duidelijk favoriet en een gouden medaille leek slechts een formaliteit. Een van de vier teamleden was Bill Havens, een jongeman die nog maar net  getrouwd was. Stel je voor… hij zou een gouden medaille gaan winnen op de Olympische Spelen. Maar zijn vrouw was zwanger en zou precies bevallen tijdens de week dat Bill Havens moest sporten. In 1924 waren er geen vliegtuigen die even van Parijs naar de Verenigde Staten vlogen. Als je de overtocht wilde maken moest je een schip nemen en dat duurde al snel een  maand. Wat nu? Zou hij naar Parijs moeten gaan en gewoon vertrouwen dat alles wel los zou lopen met de bevalling? Je krijgt tenslotte niet zomaar de kans om een gouden medaille te veroveren en je naam in de krant te zien staan. Maar je vrouw krijgt ook niet iedere dag een kind… Wat moest hij nu? Bills vrouw stond erop dat hij naar Parijs ging. “Dit is je droom, Bill. Ik red me wel.”

Maar Bill vond het maar niets en na er lang over nagedacht te hebben verkoos hij om bij zijn vrouw te blijven en zich terug te trekken uit de race. Hij beschouwde het als zijn hoogste prioriteit om aan de zijde van zijn vrouw te staan. Dat was toch belangrijker dan het vervullen van zijn droom in Parijs.

Het Amerikaanse kanoteam vond een vervanger en won later de gouden medaille in Parijs. Op de dag van de wedstrijd zou Bills vrouw hebben moeten bevallen, maar het kind kwam niet. De bevalling was zelfs zo verlaat dat het later bleek dat Bill makkelijk had kunnen meedoen aan de Spelen zonder de geboorte te moeten missen.

“Wat jammer,” zei iedereen, maar Bill had geen spijt van zijn beslissing. “Ik heb de juiste beslissing genomen en heb nergens spijt van.” Bill Havens wist wat het belangrijkste voor hem was en durfde  op zijn gevoel af te gaan. Niet iedereen heeft de moed om een dergelijke beslissing te nemen en iets te kiezen wat moeilijk is, maar wat er op het persoonlijke vlak echt toe doet.

Er zit nog een interessant staartje aan dit verhaal. Het kind dat uiteindelijk geboren werd was een jongen, die ze Frank noemden. Achtentwintig jaar later, in 1952, kreeg Bill een telegram van zijn zoon Frank, verstuurd vanuit Helsinki in Finland, waar de Olympische Spelen van 1952 werden gehouden. In het telegram stond: “Papa, ik heb de gouden medaille gewonnen. Ik breng de medaille mee naar huis die je niet won toen je zelf jong was, omdat je bij mijn geboorte wilde zijn.”

Frank Havens had dat jaar de gouden medaille voor de Verenigde Staten gewonnen in het kano-evenement, een medaille waarvan zijn vader had gedroomd. Als we leren om een diep, gepassioneerd en overtuigd “ja” te zeggen tegen dingen die echt belangrijk zijn in het leven zullen we ervaren dat rijke vrede zich in ons hart nestelt en wij omringd zullen zijn door de zegen van God.

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier