Een onverwachte wasbeurt
Door Heidi Saxton
Peggy’s moeder maakte nooit koekjes, zoals andere moeders dat deden. Als ik met Peggy mee naar huis ging zat haar moeder altijd uitgezakt op de bank en bungelde er een sigaret uit haar mond. Ze had een slechte rug of iets dergelijks. Jaja, het zal wel.
Ik maakte wel eens een praatje met haar als ik op Peggy wachtte. Ze was vast geen gelovige vrouw, zoveel wist ik wel. Ze ging tenslotte niet naar onze kerk, maar naar een obscuur kerkje ergens ver weg. Dat kon nooit veel zijn en ik had er ook nog nooit iets goeds over gehoord. Als ik haar zag probeerde ik dan ook om God een handje te helpen om haar de weg naar het licht te wijzen en gaf ik haar subtiele aanwijzingen over hoe ze de hemel kon bereiken. Ze reageerde er altijd hetzelfde op en zei dan: “Heidi, ik heb mijn kerk en jij de jouwe. Daar wil ik het maar bij laten!”
Ik durfde dan niets meer te zeggen. Ze was tenslotte volwassen en ik was maar een kind.
In de winter nadat ik was afgestudeerd had ik een ernstig auto-ongeluk. Ik lag meer dan een maand in het ziekenhuis en was behoorlijk depressief. Ik kreeg wel bezoek, bloemen en kaarten, maar ik vond eigenlijk dat ik daar niets aan had. Ik wilde een lekkere douche. Ik voelde me vies en verwaarloosd. Mijn haar was vet en daar hielpen kaartjes niet tegen en er was niemand die dat scheen te begrijpen.
Op zekere dag ging de deur open en daar stapte de moeder van Peggy binnen. Ik was enorm verrast. Wat kwam die nou doen? Ik had Peggy al meer dan een jaar niet gezien en nu stond haar moeder opeens voor mijn neus! Met een grote glimlach pakte ze een wasbak, goot die vol met warm water en begon me te wassen. Toen onthaarde ze voorzichtig mijn benen met scheerschuim en een scheermesje en waste ze zowaar mijn haar.Het was geweldig. Ik voelde me helemaal gelukkig en schoon. Toen, als klap op de vuurpijl, begon ze mijn nagels te verzorgen en lakte ze die netjes rood. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me weer een echt mens.
Ik vroeg haar waarom ze dat allemaal deed.
“Ik weet hoe het voelt als je jezelf niet goed kunt verzorgen!” zei ze eenvoudig. “Ik dacht dat je misschien wel wat hulp kon gebruiken. Daar gaat het toch allemaal om. Dat we voor elkaar zorgen! Elkaar liefhebben.”
Wat voelde ik me opeens schuldig. Ik was er van overtuigd geweest dat Peggy’s moeder van het ‘echte’ geloof niet veel afwist, maar zij had mij in een kwartiertje meer ‘echte’ liefde gegeven dan ik haar had getoond in de tien jaar dat ik bij haar over de vloer was geweest. Van een verontschuldiging van mijn kant wilde ze niet weten.
“Neem liever een ijsje,” sprak ze monter terwijl ze iets uit een ijstas toverde die ze al voor me had klaarliggen. Het was mijn favoriete ijsje. De wereld was toch zo slecht nog niet.
Beste Koos,
omdat ik zeer veel aan jullie te danken heb wil ik je graag zeer ver tegemoetkomen. Op geen enkele wijze zou ik jullie vijandig gezind willen zijn. Niet alleen zijn we allen Christenen maar we trachten ons zoveel mogelijk op Jezus en Maria af te stemmen.
Wat ik wil zeggen is dat dit artikel wel zeer mooi geschreven is en ontroering weet op te wekken, doch, het spijt me dit te moeten zeggen, dit verhaal klopt niet.
Misschien zul je zeggen dat ik als man vermoedelijk te weinig begrip heb van vrouwen. Dat kan natuurlijk wel. Toch kan ik naar talrijke voorbeelden verwijzen die dit verhaal duidelijk als onaanvaardbaar ontmaskeren.
Alleen al Maria, in Nazareth, en haar moeder Anna, en ik ben er zeker van, talrijke devote vrouwen, in heel die uitgestrekte wereld van gelovigen, zullen dit verhaal niet als vanzelfsprekend aanvaarden. En mag ik ook heel even verwijzen naar de talrijke als ‘heiligen’ benoemde Katholieke martelaressen?
Heidi Saxton, ik twijfel niet aan haar goede bedoelingen, poogde wel degelijk de allerbeste arbeid uit te voeren door de moeder van Peggy geestelijke goede raad trachten te te geven. Dat die moeder haar in tijden van nood kwam wassen komt toch wel een beetje vreemd over in een ziekenhuis vermits iedereen daar dagelijks wordt gewassen. Maar het gaat veel verder dan dat. Dit is socialisme. Dit is niet wat Jezus bedoelde, voor zover ik kan nagaan, met geen enkele van Zijn Woorden in de bijbel.
Socialisme is zo gemakkelijk te aanvaarden, maar de allerbeste geestelijke goede raad, zoals Heidi gaf, wordt zelden of nooit aangenomen.
Een echte verzorging heb ik nooit gekregen toen ik zelf 6 weken in het ziekenhuis lag. Dus de liefde die deze vrouw beschrijft deed me wel wat. Ik begrijp wel wat je probeert te zeggen, zoiets van dat het Woord van God altijd centraal moet staan en goede daden uiteindelijk geen redding brengen. Maar een getuigenis zonder liefde is in wezen maar bitter weinig waard. Is dat niet het idee dat uit 1Korinthe 13 spreekt? Verder voor jou het allerbeste.