Hoe ver ging hun toewijding?
Hoe ver ging hun toewijding?
Deze woorden sprak God tegen Mozes toen Gods volk op de proef gesteld werd bij het bittere water van de bron Mara. Na dagenlang door de woestijn te hebben gezworven vonden ze eindelijk water. Maar het was ondrinkbaar. Wat een tegenslag en wat een beproeving. God stelt Zijn kinderen op de proef en dat is nooit eenvoudig. Maar de wegen die God ons laat bewandelen zijn ondanks de moeilijkheden altijd wegen waar Hij met ons meeloopt en Zijn beloften altijd binnen handbereik liggen. Dat gebeurde ook toen, want God zei toen: “Als u naar de stem van de HERE, uw God, luistert, Hem gehoorzaamt en doet wat recht is in Zijn ogen, zal ik u niet laten lijden onder de straffen die ik heb gegeven aan de Egyptenaren.” Toch luisteren naar God, ondanks de dorst? Toch nog gehoorzamen? God liet Zijn kinderen niet vallen, zelfs niet de ongehoorzamen, wat duidelijk wordt uit het volgende Bijbelvers. “Daarna kwamen zij in Elim, een plaats met twaalf waterbronnen en 70 palmbomen. Daar sloegen zij hun kamp op bij het water.”
James MacConkey beschrijft een bezoek aan de testruimte van de plaatselijke staalfabriek. Nadat het staal getest was werden er verschillende markeringen op aangebracht. De markeringen gaven aan hoe het staal zich gedroeg onder grote druk en waar het breekpunt van het staal zich bevond. Het staal werd geperst, verwrongen of onder grote druk geplaatst en zodra het staal reageerde werd er een markering geplaatst.
Zodoende konden de werknemers precies zien wat de mogelijkheden van het staal waren en wat er met het staal zou gebeuren onder grote druk.
Dat moest ook wel, want hier werd het staal gefabriceerd dat gebruikt zou worden voor de bouw van bruggen, schepen en vliegtuigen.
Zo gaat God ook vaak met ons om. In Gods ogen zijn wij geen delicate porseleinen vaasjes die voorzichtig achter glazen deurtjes moeten worden weggeborgen omdat we geen enkele tegenslag aankunnen. Dat zou tenminste niet zo moeten zijn. God wil dat wij als sterk staal gebruikt kunnen worden bij de opbouw van Zijn Koninkrijk en zo heel wat gewicht en druk aankunnen. Hij wil niet dat wij onder de lasten van dit leven bezwijken, maar dat wij leren om ons vast te houden aan Zijn kracht door het geloof.
Wij zijn geen zielige en snel verleppende kasplantjes, maar stoere eikenbomen die de stormen kunnen weerstaan en door de stormen sterker worden. Geen duinen van samengewaaid zand, maar rotsen van geloof waarop ook anderen mogen rusten in hun zoektocht naar het echte geloof.
Je voelt je geen stoere eikenboom of een standvastige rots? Wie voelt zich wel zo, maar dat is toch het plaatje dat God voor ogen heeft. Om dat te bewerkstelligen brengt Hij ons in de testkamer van Zijn Koninkrijk. Makkelijk is het niet, maar eigenlijk weten we allemaal diep van binnen dat God op deze manier de beste resultaten bereikt.
Alleen praten over de schoonheid van het geloof is niet genoeg. Daarom stuurt God ons de storm, zodat alles dat niet van waarde is in ons leven boven komt drijven en kan worden weggebrand. Hoe gezegend zijn we als de orkanen in ons leven zo’n uitwerking op ons leven hebben dat Jezus ons steeds dierbaarder wordt. Beter is het om de stormen samen met Jezus te trotseren, dan over kalme wateren te varen zonder Zijn aanwezigheid.
