Het waren engelengezichtjes
Ergens, in een Duits museum, hangt een bijzonder schilderij met de naam “Cloudland” wat vrij vertaald zoveel betekent als ‘Wolkenlandschap.’ Het kunstwerk hangt aan het einde van een lange galerij, en op een afstand lijkt het op het eerste gezicht niet meer dan een enorme afstotelijke klodder verwarde kleuren, zonder vorm of schoonheid. Maar als je er naar toe loopt begint het schilderij steeds meer vorm te krijgen en blijkt het opeens geen verwarrende wolkenmassa te zijn, maar een massa prachtige engelengezichtjes.
Als je er voor staat zie je ontelbare engeltjes en cherubijntjes. Dat schilderij zette me aan het denken. Hoe vaak ziet de mens die bang is voor de beproeving niets anders dan een verwarde en weerzinwekkende massa van gebroken verwachtingen en verpletterde hoop!
Maar als we dichter tot God naderen in plaats van weg te vluchten in ongeloof en wanhoop, zien we opeens dat die duistere wolk geen wolk van zwarte ellende is, maar een wolk vol engelen van barmhartigheid. In een engelengezicht zou je dan lezen: “Hen die ik liefheb, kastijd ik.” Een andere engel zou tot je zeggen: “Alle dingen werken samen ten goede voor hen die God liefhebben.” In weer een ander lief gezicht komen de hemelse woorden: “Laat uw hart niet verontrust zijn; geloof ook in Mij. In het huis van mijn Vader zijn vele woningen. Waar Ik ben, daar zult gij ook zijn.” Gods wegen zijn niet mijn wegen, maar oneindig veel beter.
Geen wolk is zo zwart dat de hemelse liefdesstralen er niet doorheen kunnen breken. Verschuil je veilig in de armen van God. Ga naar God toe, dan zal Hij naar jou toe komen (Jakobus 4:9). Kijk in de gezichten van de engelen. Mettertijd zullen die duistere luchten weggeblazen worden op de wind van Zijn genade en zal het licht door je leven stromen.
