Dingen die niet wankelen
-door Hannah Whitall Smith
“De hele schepping zal wankelen en verwijderd worden, zodat enkel onwankelbare dingen zullen blijven bestaan.”
We zijn het er allemaal wel over eens, denk ik, dat als onze zielen in vrede moeten rusten, dit alleen mogelijk is op een onwankelbaar fundament. Er zijn weleens tijden dat we het gevoel hebben dat ons geloof zo vast staat en onwankelbaar is als de eeuwige bergen. Maar dan gebeurt er iets dat ons leven volkomen in de war schopt en worden al onze funderingen door elkaar geschud en overhoop gegooid en staan we op het punt om het maar op te geven. Misschien vragen we ons zelfs af of we wel van het juiste materiaal gemaakt zijn om onszelf Christenen te noemen. Dat kan teweeggebracht worden door een verandering in onze uiterlijke omstandigheden, maar soms wordt het veroorzaakt door innerlijke strijd of een nare ervaring.
Als mensen vertrouwen we nogal eens op ons eigen inzicht en vinden we al snel dat wij best getrouw zijn in onze dienst aan God. Maar dan leunen we meteen op onze eigen kracht en hoe goedbedoelend we misschien ook zijn, juist dan is de Heer vaak genoodzaakt om ons te beroven van die kracht, opdat de ziel van haar valse rustplaats verdreven mag worden en gedwongen zal worden om enkel in de Heer te rusten.
Soms steunen we op fijne gevoelens of godsdienstige emoties en dan moet de ziel daarvan ontbloot worden voordat zij kan leren om alleen van God afhankelijk te zijn. Uiterlijke omstandigheden kunnen ons in opschudding brengen. Alles is misschien zo goed georganiseerd dat we door geen enkele gedachte aan rampspoed verstoord kunnen worden. Onze reputatie staat vast, ons werk gaat uitmuntend, onze pogingen zijn beter geslaagd dan we ooit hadden durven dromen, en onze ziel is op haar gemak. Maar juist dan loopt onze behoefte aan God gevaar en willen we nogal eens van Hem wegdrijven.
Dan ziet de Heer Zich genoodzaakt een punt achter alles te zetten en stort onze vermeende veiligheid rondom ons ineen als een huis dat op zand was gebouwd. We worden in de verleiding gebracht te denken dat Hij kwaad op ons is. Maar de waarheid is dat er van boosheid geen sprake is, maar juist van Zijn tedere liefde. Zijn liefde maakt het noodzakelijk dat Hij de krukken wegneemt waar we op leunen omdat die onze zielen verhinderen het geestelijke koninkrijk waar we eigenlijk naar verlangen, binnen te gaan.
Paulus stelde vast dat hij alle dingen als vuiligheid beschouwde zodat hij Christus mocht winnen, en wanneer wij leren om datzelfde te zeggen, dan worden de vrede en de blijdschap van het Evangelie ons permanente bezit.
In de oude mystiek werd wat zij noemden “loslating” onderwezen, waarmee bedoeld werd de loslating van de ziel van alles wat haar van God weerhield. Deze noodzaak voor “loslating” is het geheim van veel van onze “wankelingen”. We kunnen de Heer niet volledig volgen zolang we nog vastzitten aan iets anders, net zoals een boot de eindeloze oceaan niet op kan varen zolang zij nog vastgebonden ligt aan de oever. Als wij de “stad die fundamenten heeft waarvan God de ontwerper en bouwer is” willen bereiken, moeten we, zoals Abraham, uit alle andere steden weggaan en moeten we losgemaakt worden van elke aardse band. Alles wat dooreengeschud kon worden in Abrahams leven werd geschud.
Net als Abraham zijn ook wij op zoek naar een stad die fundamenten heeft, waarvan God de ontwerper en bouwer is. De schrijver van de Psalmen had dit geleerd en hij riep uit na alle opschudding: “Mijn ziel, wacht slechts op God; want mijn hoop is op Hem. Hij alleen is mijn rots en mijn heil: Hij is mijn verdediging; ik zal niet wankelen. In God is mijn heil en mijn glorie: de rots van mijn kracht en mijn veilige plaats is in God.” Eindelijk was God alles voor hem; toen kwam hij er achter dat God voldoende was.
En met ons is het ook zo. Wanneer alles wat opgeschud kan worden in onze levens wordt opgeschud, komen we op het punt dat we zien dat alleen God onze rots en onze fundering is, en dan leren we om onze hoop alleen op Hem te vestigen.
“Daarom zullen wij niet vrezen, ofschoon de aarde wordt verwijderd en de bergen in het midden van de zee worden gedragen; ofschoon het water daarvan kolkt en raast, ofschoon de bergen wankelen als het rijst… God is in haar midden, zij zal niet wankelen. God zal haar helpen op de juiste tijd.”
“Zal niet wankelen,” wat een inspirerende betuiging! Is het mogelijk dat wij, die zo gemakkelijk van de wijs worden gebracht door de dingen van de aarde, op een plaats kunnen komen waar niets onze kalmte kan verstoren? Ja, het is mogelijk en de apostel Paulus wist dat. Toen hij op weg was naar Jeruzalem, toen hij voorzag dat “ketenen en pijniging” hem wachtten kon hij triomfantelijk zeggen: “Geen van deze dingen zullen mij doen wankelen.” Ook in het leven van Paulus werd alles opgeschud en hij beschouwde zijn leven, of zijn bezittingen in dit leven, allang niet meer als dierbaar. En wij, als wij God toestemming geven om met ons te doen wat Hij moet doen, zullen op hetzelfde punt komen, zodat noch angst en vrees voor de kleine dingen van het leven, noch de grote zware beproevingen van het leven, de macht kunnen hebben om ons te verwijderen van de vrede die alle verstand te boven gaat. Wij zullen geleerd hebben om alleen op God te steunen.
