Naar het eeuwige land
Gedachten over hemel en dood
De engelen zien de dood van kinderen anders dan wij mensen dat doen. Wij treuren, en dat is begrijpelijk, over een wat ons betreft ‘te vroege dood’. Maar de engelen zingen en zeggen “Het kind is thuis gekomen.”
***
Hoe moeilijk is het om troost te putten uit het graf van onze geliefden en vooral als ze zo vroeg zijn heengegaan. Waar is de liefde? Waar is de wijsheid in dat lijden? Maar wie weet? Wat zou de toekomst hen gebracht hebben? Soms zou het zomaar kunnen zijn dat het zware verlies juist een daad van Gods genade is en dat een geliefde van ons weggenomen werd om verder lijden en pijn te voorkomen. Hoeveel beter is het hemelse leven! Wij weten toch niet wat de toekomst ons brengen zal en al helemaal niet hoe de toekomst er voor onze geliefden uit zou hebben gezien? De toekomst ligt genadig versluierd voor ons en het zal ons nooit bekend worden aan welke verleidingen, zonden en pijn onze teerbeminde nog zou worden blootgesteld op deze aardse akker. Misschien mag je troost putten uit de vreugde aan de herinnering van de kortstondige lening die God gegeven heeft, want je zult niet weten welk kwaad er nog op de loer lag. Veel van onze tranen zouden gedroogd worden als wij de woorden van Jesaja zouden durven geloven toen hij schreef: “Rechtvaardige mensen verdwijnen; de vromen sterven te vroeg, maar niemand schijnt zich er iets van aan te trekken of zich af te vragen waarom dat gebeurt.
Niemand schijnt te beseffen dat God hen wegneemt voordat de kwade dagen komen.” De rechtvaardige werd weggenomen? Waarheen dan? Naar het land van het eeuwige licht met haar hemelse kusten. Voor een ogenblik van ons weggenomen, maar binnenkort voor eeuwig met ons verbonden.
(Bewerkt naar een artikel van Charles Cowman)
***
In relatie tot het bovenstaande stukje het volgende treurige, maar ware verhaal: Er was eens een moeder met een ziek dochtertje van drie jaar. Het arme kind leek te gaan sterven nadat de artsen haar hadden opgegeven. De moeder had al vaak gebeden, maar God had haar niet geantwoord. Tenslotte keerde de moeder zich in woede tegen God en schreeuwde dat ze niet langer wilde geloven in een God die het zo slecht met haar voorhad. Toeval of niet, maar de situatie veranderde haast miraculeus en het dochtertje genas. Maar de toekomst bleek niet zo rooskleurig te zijn als de moeder had verwacht. Haar dochter raakte aan de drugs en zat nog voor haar twaalfde in het criminele circuit. Toen ze zestien was maakte ze een einde aan haar leven. De moeder kwam huilend bij de dominee voor kracht en troost en sprak snikkend: “O, dominee… Ik had het er destijds zo moeilijk mee om God te vertrouwen toen mijn dochtertje zo ziek was. Ik weigerde mij aan Hem over te geven. Toen werden mijn gebeden toch beantwoord, maar kijk nu eens naar het resultaat. Hoe veel beter zou het geweest zijn als God mijn lieveling tot Zich had genomen toen ze nog drie jaar was. “
***
Want ik leef en ook jullie zullen leven. (Johannes 14:17)
