Een hemelse dolfijn
Door Dee Hartley
Hoe alles er in de geestelijke wereld aan toegaat is vooralsnog een mysterie en we zullen er dan ook pas achter komen als wij er zelf aankomen. De Bijbel vertelt ons dat we momenteel nog geen heldere kijk op Christus hebben, maar later zullen wij oog in oog met Hem staan. Ik ken Hem nu nog niet volkomen, maar dan zal ik Hem volledig kennen, zoals Hij mij door en door kent. (1 Korinthe 13:12)
Maar dat God een wonderlijke en prachtige wereld voor ons klaar heeft is overduidelijk en deze wetenschap heeft me al meer dan eens geholpen op momenten van ontmoediging en verdriet.
Dat gebeurde ook toen mijn man Richard na een lang gevecht met kanker overleden was. Mijn man hield van het water. Nergens voelde hij zich zo dicht bij God als bij het water. Ons huis lag aan een rivier en als hij maar even kon zat hij aan de oever en zocht hij naar vissen. Hij ving ze niet, maar wilde ze gewoon zien. Heel bijzonder waren de momenten waarop we dolfijnen zagen. We woonden dicht tegen de zee aan en het gebeurde dan ook geregeld dat een groep dolfijnen de rivier opzwom en ons vermaakte met hun capriolen. Het werd een hobby om ze te ontdekken, en zo brachten we ettelijke uren door aan de oever van de rivier. Toen kwam de kanker.
Het ziekenhuis stond ook in de buurt van de zee en als wij maar even konden en Richards gezondheid het toeliet liepen wij daar langs de kade in de hoop ook daar dolfijnen en andere vissen te zien. Maar veel geluk hadden we niet. Het water was er altijd troebel en modderig en we zagen nooit iets. Geen vissen en geen dolfijnen. Maar Richard liet zich niet uit het veld slaan en bleef zoeken. Een jaar nadat de kanker was begonnen overleed Richard. Het was voor mij een enorme klap.
Toen ik de volgende morgen helemaal alleen wakker werd voelde ik me gebroken en verward. Maar iets in me zei dat ik naar het water moest gaan. Dus stapte ik naar buiten en ging ik zitten aan de oever van onze rivier. Maar ik had het sterke gevoel dat ik naar de zee bij het ziekenhuis moest gaan. Ik stapte zonder er verder lang over na te denken in de auto en reed naar de kade waar wij zo vaak gelopen hadden. Toen ik op de houten steigers stond en naar de golven staarde voelde ik Richards aanwezigheid. Hoe ik dat voelde kan ik niet beschrijven. Hij was er gewoon; ik wist het zeker. Toen keek ik naar het water. Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. Het was kristalhelder. Nog nooit eerder had ik de bodem gezien, maar vandaag kon ik meters diep in het water kijken en zag ik een grote verscheidenheid aan vissen. Prachtig gewoon. Wat een overweldigende schoonheid in het water. Als Richard dit eens had kunnen zien. Ik voelde me dankbaar en sloeg mijn ogen op naar de hemel. O Heer…Ik ben zo blij dat Richard bij u in de hemel is. Op dat moment, verder weg in de zee, schoot er iets omhoog uit het water. “Een dolfijn…” Ik schreeuwde het uit. “Een dolfijn!” Het was er maar een, maar het was een dolfijn. En wat voor een. Het vroege morgenlicht schitterde op het water terwijl het dier weer in de diepte verdween. Dank U Heer. U bent zo goed voor Uw kinderen.
