Altijd het laatste woord
“Bedankt Jerry,” riep Jay vanaf de drempel van zijn voordeur. Ik zwaaide terug, terwijl ik even ophield met het snoeien van zijn heg. “Ik doe het graag.”
Mijn vriend, Jay Steele had altijd goed voor zijn tuin gezorgd. Alles was altijd tot in de puntjes verzorgd geweest, maar de laatste tijd was hij er niet meer toe in staat.
Hij had een open hartoperatie gehad en kon het werk niet meer aan. Dat is geen probleem, besloot ik. Dan doe ik het werk gewoon voor hem. Als een vriendendienst.
Toen ik klaar was met snoeien en Jay me binnen had gevraagd voor een kop koffie, lagen er naast de kop twee biljetten van 10 dollar. “Voor je werk,” zei Jay. “Je hebt het verdiend.”
“Ben je nou helemaal,” antwoordde ik. “Dit is een vriendendienst. Voor een vriendendienst wordt niet betaald.”
Maar daar was Jay het niet mee eens. Toen ik na de koffie opstond en het geld op de salontafel liet liggen sprong hij op en duwde de biljetten in mijn zak. “Ik ben altijd eerlijk geweest en betaal iedereen naar zijn werk.”
Ik schudde mijn hoofd. “Vooruit, Jay…ik doe het graag voor niets.” Maar het was duidelijk dat hij er op stond om me te betalen en ik was haast bang dat hij boos zou worden als ik het geld niet aannam. Tenslotte besloot ik een compromis voor te stellen. “Goed dan,” zei ik. “Voor tien dollar dan. Ik ben twee uur bezig geweest en mijn uurprijs is vijf dollar. Dus twintig is teveel.”
Jay zuchtte, maar was toch tevreden met de oplossing en vanaf die dag werkte ik elke maand een paar keer in zijn tuintje. Altijd als vriendendienst, voor niets en altijd voor 10 dollar.
Helaas ging de gezondheid van Jay hard achteruit en toen ik op een dag thuiskwam van mijn werk hoorde ik dat Jay weer was opgenomen en een nieuwe operatie moest ondergaan.
Mijn vrouw en ik baden voor hem dat alles goed zou komen, maar wij hadden al gehoord dat het er niet goed voor hem uitzag. Hij overleed twee dagen later en stierf
met een glimlach op zijn gezicht. Het bleek dat hij vlak voor zijn dood met moeite tegen de dokter had gefluisterd dat hij nu eindelijk veilig bij God zou wonen. Het was goed zo.
Na de begrafenis werd zijn huis verkocht en vroeg de familie mij om de tuin nog een laatste keer bij te houden zodat de makelaar er een paar mooie foto’s van kon maken.
“Wij betalen je er voor hoor,” zei de jongste broer van Jay tegen me.
Ik moest er om lachen. “Zeker niet,” zei ik. “Ik wilde altijd voor Jay werken als een vriendendienst. Hij wilde me altijd betalen, maar deze keer doe ik het werk voor niets.”
Hij knikte. “Prima. Voor mij geen probleem.” En zo begon ik een paar dagen later op een mooie herfstdag met het bijwerken van de tuin van Jay. Ik maaide het gras, trimde de heg, verzorgde de bloemen en uiteindelijk veegde ik alle gevallen blaadjes van het gras. Tevreden keek ik naar het resultaat. Het zag er prima uit. Jay kon tevreden zijn. Net toen ik weg wilde lopen zag ik nog een laatste boomblaadje dat door de wind het gazon werd opgeblazen. Ik liep met een zucht het grasveld weer op.
Er mocht geen blaadje achterblijven.
Maar wat was dat? Ik staarde vol verbazing naar het gras. Daar aan mijn voeten lag een gekreukeld biljet van 10 dollar.
“Dank je Jay…dat was niet nodig geweest, maar evengoed bedankt.” Ik keek geroerd naar de hemel. “Altijd het laatste woord, hè.”
