De hemel is niet ver af
Stel je voor dat je met je kleine zoontje of dochtertje over een verlaten landweg naar huis loopt. De schemering is overgegaan in het diepe duister van de nacht. Het is aardedonker en je kind houdt je hand vol vertrouwen vast. Je zou er toch niet aan denken om dat kleine knuistje dan los te laten om met grote stappen alleen en snel naar huis te lopen? Misschien is de weg op dit moment zwaar en ligt het duister als een dikke deken over je leven. Maar God laat jouw hand niet los. Juist nu, in het duister, houdt Hij de wacht en drukt Hij je steviger tegen zich aan dan op die momenten dat de zon je leven verwarmt en je paden verlicht.
***
Ron Mehl schrijft in zijn boek, ‘The cure for a troubled heart,’ over een lieve, oude dame die langzaam haar geheugen verloor. Alle details ontschoten haar en op een gegeven moment wist ze bijna niets meer. Toch was er één ding dat haar bij bleef. Vanaf jongs af aan had ze bijbelverzen uit haar hoofd geleerd en een van haar favoriete passages was het vers uit 2 Timotheüs 1:12: “Ik weet Wie ik geloofd heb, en ik ben ervan overtuigd dat Hij bij machte is mijn pand, bij Hem weggelegd, te bewaren tot die dag.” Ze werd tenslotte in een verzorgingshuis opgenomen en het enige wat ze nog steeds mompelde waren de woorden van dat Bijbelvers.
Maar na verloop van tijd begon ze zelfs die woorden te vergeten. Dan zei ze: “Ik weet wie ik geloofd heb. Hij, bij machte om te bewaren tot die dag.” Toen werd het: “Hij, bij machte om mij te bewaren…” De familie wist dat haar einde nabij was. En tenslotte, vlak voordat ze stierf, zei ze nog maar een laatste woord uit haar geliefde vers. Het was nauwelijks hoorbaar, maar daar op de drempel van de hemel fluisterde ze steeds weer: “Hij…Hij…Hij…en toen sloot ze haar ogen voor de laatste keer. Het was het enige woord dat ze nog wist, maar het was het enige woord dat ze nodig had.
Een atleet die in training is voor de Olympische Spelen zet alles opzij voor het grote doel dat hij zichzelf gesteld heeft. Hij werkt er gestadig naar toe en heeft visie. En juist die visie is onontbeerlijk. Die helpt hem door de zware dagen heen, wanneer het hem haast te zwaar wordt en hij geen zin heeft om zijn lichaam af te beulen. Op die speciale dag wil hij uitblinken en daar heeft hij alles voor over. Door zijn visie verlegt hij zijn grenzen en komt hij steeds een stapje verder. Het is de moeite waard. Daar wil hij voor vechten.
Daar kunnen wij lering uit trekken met betrekking tot ons geloof. Paulus spreekt ook over de christelijke wedloop waar wij als atleten van God op deze aarde bij betrokken zijn. Wat is die wedloop ons waard? Hebben wij de visie dat deze aarde maar tijdelijk is en wij in training zijn voor onze eeuwige toekomst? Als wij onze ogen gericht houden op wat er voor ons klaar staat in de hemel, geeft dat moed. Daar kunnen wij kracht uit putten. Die hemelse dag gaat komen en voor die hemelse toekomst zijn we nu in training. Als je zo naar het leven kijkt leef je met een hemelse visie en dat helpt om de pijn en de problemen van vandaag aan te kunnen. De pijn gaat voorbij, de problemen worden opgelost, maar de hemel blijft. De wereld doet er echter alles aan om je de hemelse visie te ontnemen en daar ligt de strijd. Hou je vast aan de beloften die de Herder, die niet kan liegen, ons gegeven heeft. De huidige strijd is het meer dan waard.
***
Wie de hemel beledigt, heeft niemand tot wie hij zijn gebeden kan richten.
***
De hemel geeft. Wie vangt die heeft.
-Toon Hermans
