Van atheïst tot overtuigd Christen

De getuigenis van Professor Arthur E.Wilder Smith

Wie was Arthur E. Wilder Smith

Arthur Wilder-Smith (1915-1995) was een Brits scheikundige en een bekend aanhanger van de scheppingsleer (het creationisme). Arthur groeide op als oudste zoon van een welgestelde boeren familie. In zijn zoektocht om de wereld te begrijpen besloot hij in 1933 om naar de universiteit van Oxford te gaan waar hij al snel overtuigd atheist werd, dit tot grote droefenis van vooral zijn gelovige moeder.In 1936 kwam hij echter tot het geloof (Zie zijn getuigenis hieronder)

Later trad vaak in debat met evolutiebiologen en verdedigde het creationisme in boeken, en door lezingen aan universiteiten.

Wilder-Smith studeerde natuurwetenschappen aan de universiteit van Oxford, en promoveerde in 1941 in de organische chemie aan de universiteit van Reading. Hij studeerde verder nog botanie, zoölogie en chemie en behaalde daarin een graad. In 1946 werd hij “Fellow van het Royal Institute of Chemistry”, een prestigieus wetenschappelijk genootschap. Daarna haalde hij doctorsgraden in de farmacologie aan de ETH Zürich en in 1964 aan de Universiteit van Genève.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog weigerde hij om principiële redenen dienst te nemen in het leger. De rechtszaak die hieruit voortvloeide, leidde tot een vrijspraak. Wilder-Smith zette zich na de oorlog in voor verzoening met de voormalige vijand Duitsland. Omdat hij vloeiend Duits sprak was hij tijdens en na de tweede Wereldoorlog erg belangrijk bij de zorg voor duizenden Duitse krijgsgevangenen, die hij met de boodschap van het evangelie kon bereiken. Hij trouwde in 1950 met een Duitse vrouw, een dochter van een predikant. Ze kregen vier kinderen.Hij was (gast)hoogleraar en docent aan verscheidene Europese en Amerikaanse universiteiten. Zijn expertise bevond zich vooral op het gebied van de farmacie en de farmacologie.Vanwege het sterk toenemende drugsmisbruik onder Amerikaanse soldaten in Turkije, werd Wilder-Smith door de NAVO aangesteld als drugsexpert. Van 1970 tot 1977 werkte hij voor de NAVO in Europa. Hij ontwikkelde in die functie een programma tegen drugsmisbruik en hield voordrachten over drugsproblemen voor militairen.Hij was een geliefd onderwijzer en stond vooral bekend om zijn nooit aflatende geduld. Op de universiteit van Illinois werd hij vier keer gekozen als beste onderwijzer.

In 1991 onderging hij met succes een hersenoperatie. Na een tweede hersenoperatie in 1994 ging zijn gezondheid achteruit. Het jaar daarop overleed Arthur Wilder-Smith op 79-jarige leeftijd.

Zijn bekering

In zijn eigen woorden beschrijft Arthur hoe hij tot het geloof kwam:

Ik was in mijn jeugd een hoogmoedige, trotse jongeman die alles altijd beter wist. In mijn studententijd kwam er een jonge Engelse generaal bij ons in de buurt wonen. Hij had een aantal jaren in het grensgebied van India en Afghanistan gewerkt maar woonde nu weer in Engeland. Hij was wat je zou verwachten van een man uit het leger: Sterk en krachtig, moedig en rechtschapen en erg intelligent. Maar wat je misschien niet zou verwachten, hij was een overtuigd christen. Na zijn bekering, toen hij 45 jaar was, had hij besloten om de rest van zijn leven in te zetten als soldaat van het leger van Christus. Hij had zich daarom teruggetrokken uit het Engelse leger en een huis gekocht aan de oever van de Theems waar hij in de tuin een kapel bouwde om daar elke zondag te kunnen preken.

Mijn moeder werd eens uitgenodigd om naar een van zijn diensten te komen en was bijzonder onder de indruk. Ze wilde er de volgende week weer heen en nam toen mijn Tante Addie mee, die daar haar hart prompt aan de Heer gaf. Natuurlijk wilde mijn moeder dat ik er de volgende week ook naar toeging, maar daar had ik echt geen trek in. Ik antwoordde mijn moeder beleefd, maar erg beslist dat ik daar niets te zoeken had. Was ze misschien vergeten dat ik op de universiteit van Oxford zat?
Een kapel is echt geen plaats voor iemand met zo’n intellectuele achtergrond als ikzelf, ook niet als de voorganger een generaal is! Mijn moeder was daar niet blij over en stapte zelf direct naar de generaal en vroeg hem om raad. Hij antwoordde haar en zei:”Welnu, als Mozes niet naar de berg komt, moet de berg maar naar Mozes gaan!”
Hij nodigde me dus uit voor de thee. Nou is een uitnodiging voor thee in Engeland wel iets anders dan in Nederland en vooral in de hogere kringen is het ongepast om zoiets af te slaan. Zo kwam het dus dat ik op een prachtige dag schoorvoetend bij zijn prachtige villa aanbelde en warm ontvangen werd.
We speelde tennis en roeide met zijn boot op de Theems en hadden thee met zijn familie. Daarna trokken we ons terug in zijn studeerkamer om wat dieper te praten. De generaal vroeg me op de man af of ik in God geloofde. Ik antwoordde hem dat ik een overtuigd atheist was, ook al was ik als kind gedoopt.
Hij vertelde me dat hij juist een overtuigd Christen was en geloofde dat Jezus voor zijn zonden gestorven was. Ik kon mijn minachting voor zulke denkbeelden nauwelijks onderdrukken en lachte om zijn kinderlijke en naïeve denkbeelden. Tenslotte vroeg ik hem hoe het mogelijk was dat zo’n slimme man als hij in zulke sprookjes kon geloven. Want dat waren die verhalen over Adam en Eva, Jonas en de Walvis, de zondvloed en ga zo maar door. Dat geloofde toch geen weldenkend mens! Jezus zelf kende duidelijk het verschil niet tussen echte geschiedenis en fabeltjes. Daarom alleen al was het voor mij overduidelijk dat hij echt de Zoon van God niet was.
De generaal zei niet veel en luisterde stil.
“De evolutietheorie van Darwin was wetenschappelijk bewezen. Geschiedenis bewees het, de wetenschap bewees het en iedereen die daar niet in geloofde was niet goed snik. De wereld was ontstaan door een toevallige samenloop van omstandigheden.”
Zo raasde ik maar door en door in mijn trots en gaf ik de generaal er genadeloos van langs. Deze eerbiedwaardige man die zelf een erg goede opleiding had genoten keek me aan met grote, droeve ogen en gaf toe dat hij wetenschappelijk niet veel in te brengen had en dat het hem speet dat hij me geen beter voorbeeld van het Evangelie had kunnen geven.

Om een uur of elf besloot ik op te stappen en voelde me voldaan. Ik had die generaal eens goed de waarheid verteld. Zijn lieve vrouw vertelde me later dat ze haar man had aangeraden om me maar in mijn eigen sop te laten gaar koken. Ze vond me maar een opgeblazen en verwaande kwast en er was wat haar betreft niet veel hoop voor me.

Maar de generaal liet zich niet kennen en besloot zijn grootste wapen in de strijd te gooien, het gebed. Dat wapen was mij volkomen onbekend en ik bleek er niet tegen bestand te zijn. Drie weken lang bad hij elke dag op een vaste tijd voor mij en vroeg hij aan God of Zijn liefde mijn harde hart zou mogen beroeren.

Na die drie weken vroeg hij me weer op de thee.
Ik vond het prima. Ik had plezier in een goede tenniswedstrijd en het roeien op de Theems was ook geweldig.
Dat stomme gepraat over God zou ik op de koop toenemen.
Door mijn opleiding aan de universiteit had ik een gevoel van superioriteit gekregen en was ik hoogmoedig en trots. Nu kijk ik met schaamte terug op die tijd omdat ik niet door had hoe liefdeloos en bot ik met mensen omging.
Net als de vorige keer trokken we ons na de thee weer terug in de studeerkamer van de generaal om te praten. Zijn leven als generaal had zijn karakter gevormd en hij liet zich niet zo maar uit het veld slaan. Hij was een wijs man en was het gewend dat mensen naar hem luisterden. Deze keer stak hij heel anders van wal. Hij praatte met geen woord over natuurwetenschappen maar kwam direct ter zake en praatte over het belang van een goed karakter, over moed en over de diepere zin van het leven.
Dat was een gebied waar ik me niet goed wist te verdedigen.
Van binnen was ik erg onzeker en gefrustreerd. Ik voelde me leeg en was nauwelijks gemotiveerd. Het was zo erg dat ik in de stilte van mijn eigen kamer de wanhoop soms nabij was. Bovendien had ik de nodige problemen met woede uitbarstingen.
Voor mij was het duidelijk dat de generaal dat soort problemen niet had. Hij was rustig en vriendelijk en straalde behalve een bepaalde autoriteit ook iets anders. Iets diepers, maar ik kon mijn vinger er niet goed op leggen. En terwijl hij zo met me sprak miste het zijn uitwerking niet.
Vergeleken bij de Generaal voelde ik me maar klein en onbeholpen en was het me overduidelijk dat er heel wat mis was met mijn karakter.
Vergis je niet, de avond was geen melodramatische poppenkast, maar ik werd me er die avond pijnlijk van bewust dat mijn gebrek aan respect voor Gods eeuwige wetten mij er niet beter op hadden gemaakt.
Ik had natuurlijk boos kunnen worden en kunnen gaan schreeuwen, en me kunnen overgeven aan een van mijn woede uitbarstingen, maar ik wist diep van binnen dat de Generaal gelijk had en wat erg belangrijk was, ik voelde dat de Generaal werkelijk om mij gaf en me niet zomaar met een kluitje in het riet probeerde te sturen.

Op een gegeven moment vroeg hij me op de man af of ik het niet nodig vond om in het reine te komen met God. Ik keek hem aan en zonder dat ik er erg in had antwoordde ik:
“Ja… Dat wil ik heel graag!”
Hij stelde voor dat we zouden knielen om samen te bidden.
Eerst bad hij bad voor me. Toen was het mijn beurt om zelf met de Heer te praten, maar er kwam geen woord over mijn lippen. Terwijl we daar zo zaten vroeg de Generaal me tenslotte of ik geloofde dat Jezus in zijn hart leefde. Dat kon ik niet ontkennen.
Wilde ik dan diezelfde geest niet in mijn eigen hart hebben?
Ook dat wilde ik graag. Misschien denk je wel; dat de Generaal me onder druk zette, zoals helaas zo vaak gebeurd met evangelisten die vooral op resultaten uit zijn en zo weer met betere statistieken voor de dag kunnen komen.
Maar dat gevoel had ik helemaal niet. De Generaal was werkelijk in mij geïnteresseerd en sprak tot me als een dierbare vriend.
Die dag hielp God me om mijn hart te openen en begon het geloof in mij te bloeien. Na het gebed had de Generaal nog een verrassing voor me in petto.
“Waarom ga je niet naar mijn vrouw en mijn kinderen in de keuken en vertel ze eens wat we hier gedaan hebben!”
Dat was niet zo gemakkelijk voor me, want zijn kinderen waren ouder dan ik en ik had inmiddels wel begrepen dat zijn vrouw niet veel van me moest hebben. Maar ik wilde zeker niet overkomen als een lafaard in het bijzijn van de generaal dus besloot ik naar de keuken te gaan en probeerde ik vluchtig te vertellen wat er was voorgevallen.
Op het moment dat ik de woorden begon uit te spreken kwam er een diepe vreugde in me op en werden mijn trots en onzekerheid ver weggedrongen. Het was haast alsof de dijk doorbrak en op dat moment werd ik overspoeld met de liefde van God.
De vrouw van de Generaal was diep onder de indruk.
“De dagen van grote wonderen zijn dus nog niet voorbij,” sprak ze opgewonden terwijl ze mij omhelsde.
Ofschoon ik echt door Jezus was aangeraakt en ik in Hem geloofde waren mijn intellectuele twijfels niet meteen verdwenen. Na zoveel jaren van ongeloof zocht ik naar antwoorden over de vragen waar ik zolang mee had geworsteld: Adam en Eva, de zondvloed, het Scheppingsverhaal en ga zo maar door. Hierin kon de generaal me niet echt helpen. Daar had hij gewoon de wetenschappelijke kennis niet voor.
“Je moet gewoon geloven” zei hij steeds. “Dan komt het wel goed!” Maar dat was voor mijn onderzoekende geest niet voldoende.
Eens zei hij tegen me: “Als God ziet dat je echt wilt weten hoe het wetenschappelijk in elkaar steekt zal Hij je de antwoorden op de juiste tijd ook werkelijk geven!”
Dat gaf me vertrouwen en ik leerde om op geloof rustig af te wachten tot God mij alles zou openbaren.
En inderdaad door de jaren heen, door studie maar vooral door eigen onderzoek heb ik al mijn vragen de tot volle tevredenheid kunnen beantwoorden.

***

Dr.Wilder-Smith won drie keer de “Golden Apple Awards” een onderscheiding die wordt toegekend aan mensen die de beste lezingen geven. Op zijn laatste onderscheiding stond gegraveerd: “Niet alleen maakte hij ons tot betere wetenschappers, maar bovenal maakte hij ons tot betere mensen.”

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier