De gevangene

Door Nyx Martinez

De hand waarmee ze haar mobieltje vasthield, beefde. Ze wilde het sms’je dat was binnen gekomen liever niet lezen. Maar ze had er zelf om gevraagd.

Ze had een maand op zijn terugkomst gewacht. De laatste week was een marteling geweest. Toen hij de dag daarvoor gebeld had om te vertellen dat hij weer terug was, was haar hart sneller gaan kloppen. Later had ze in de gaten gekregen dat hij al vier dagen terug was; hij had haar dus niet direct gebeld. Ze praatten wat over koetjes en kalfjes, maar toen ze hem vroeg wanneer ze elkaar weer zouden zien, antwoordde hij ontwijkend.

Maar vandaag moest en zou ze weten hoe het precies zat. Dus had ze hem een boodschap gestuurd. Recht op de man af.

Zijn antwoord was wat ze al gevreesd had. Hij kwam niet meer bij haar terug. Zijn besluit stond vast.

Hoe had ze nu weer diezelfde fout kunnen maken? Hoe was het mogelijk dat ze alles zo snel vergeten was? Dit was tenslotte de eerste keer niet. Er waren al andere mannen in haar leven geweest. Elke keer had ze zichzelf wijsgemaakt dat het deze keer anders zou zijn; deze man was heel bijzonder. Nu ging het lukken. Maar iedere relatie was op dezelfde manier geëindigd, met een kort, gevoelloos telefoontje of een briefje. In het sms’je stond nog: “Kunnen we vrienden blijven?” Hoe durfde hij!

Ze had al een voorgevoel gehad dat dit zou gebeuren; God had haar hart al voorbereid op het besluit dat Hij wist dat haar vriend had gemaakt.

Ze had nog geprobeerd om God te bepraten. Maar nu stond ze als het ware bij God te stampvoeten. Ze kon dit niet accepteren. Zij verdiende dit niet.

Ze ging die avond maar vroeg naar bed, in de hoop dat ze gauw in slaap zou vallen. Dan zou ze alles even vergeten. Maar die herinneringen kwamen steeds weer naar boven. Al die fijne momenten die ze samen hadden beleefd, toen geluk nog heel gewoon was, doken als plaatjes in haar hoofd op. Maar nu was iedere herinnering nog pijnlijker dan de andere. Nu was het voorbij! Hoe zou ze ooit kunnen vergeten hoeveel pijn hij haar had gedaan?

Ze moest maar proberen om ongevoelig te worden. Ja, dat was het beste! Ze zou nooit meer iemand vertrouwen. Haar hart moest ijskoud worden.

Het leek een goed idee, maar was dat echt wel de oplossing voor haar leven?

Ze was niet in staat om te slapen, dus installeerde ze zichzelf maar bij haar computer en begon ze te neuzen in haar digitale bibliotheek. Een goed verhaal zou haar misschien helpen. Was het toeval dat de eerste titel die ze in het vizier kreeg “Bitterheid of vergeving” was?

Een stemmetje diep van binnen riep opgewonden: “Niet openen!” Maar er was ook een andere, rustige stem. Die fluisterde: “Het zal je vrijmaken.”

Ze opende het bestand en begon te lezen. Ze had het al eens eerder gelezen, maar deze keer kregen de woorden een speciale betekenis.

Ze las over mensen die veel ergere dingen hadden meegemaakt dan zij; vrouwen die op verschrikkelijke manieren mishandeld waren geweest, ouders die hun kinderen verloren hadden door zinloze ongelukken of zelfs misdaden. Gezinnen die uit elkaar gereten waren door oorlog; maar al die mensen hadden iets met elkaar gemeen. Ze hadden geleerd om te vergeven.

Er ging een uur voorbij, toen nog een uur en ze bleef maar geboeid lezen. Naarmate ze meer las realiseerde ze zich dat de pijn die ze in het verleden had geleden eigenlijk veroorzaakt werd door haar bittere gevoelens over de manier waarop alles verlopen was.

In twee uur tijd was er niets veranderd aan haar omstandigheden, maar van binnen voelde ze zich haast vernieuwd. Ze wist dat haar nog één ding te doen stond.

Ze opende een nieuwe boodschap op haar computer. Op die blanco pagina ging het genezingsproces beginnen. Ze zou voorgoed met dit probleem afrekenen. Niet door middel van wraak, maar door middel van echte liefde. Ze begon te typen.

“Als ik zeg dat ik helemaal niet kwaad was over je beslissing, dan lieg ik, maar ik weet dat de genezing begint met je te schrijven over het besluit dat ik zelf heb genomen. Ik heb gebeden. Ik heb God gevraagd om me te helpen om onze tijd samen en ons afscheid te zien zoals Hij het ziet. Nu begrijp ik dat God deze situatie gebruikt om me te helpen groeien. Ik weet ook dat mijn aanvankelijke reactie verkeerd was omdat zij niet liefdevol was. “De liefde is geduldig en vriendelijk. Zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken, en rekent het kwade niet aan.” ( uit 1 Korinthiërs 13:4 en 5)

In het verleden heb ik een lange waslijst bijgehouden. ‘Dingen die anderen me aangedaan hebben.’ ‘Hij heeft me dit aangedaan,’ ‘Die heeft me dat aangedaan,’ enzovoorts. Toen ik je boodschap had ontvangen wilde ik er direct nieuwe dingen aan toevoegen. Nu begrijp ik dat ik alleen mezelf er maar mee zou hebben.

“Vanavond heb ik geleerd dat God de slechte herinneringen niet uitwist, maar dat Hij ze op een andere plaats zet, zodat ze niet ons hele leven in beslag nemen. Ik wil jouw geluk graag op de eerste plaats zetten. Ik wil graag vergeven, zodat ik kan leren hoe het is om zonder bitterheid te leven. Ik stuitte op een spreuk die me daarbij zal helpen: ‘Vergeven is als het vrijlaten van een gevangene. Opeens kom je er achter dat jij die gevangene zelf was.’

“Wil je me vergeven en mijn vergiffenis accepteren? Ja, we kunnen vrienden blijven. Door alles wat we hebben meegemaakt kunnen we nog betere vrienden zijn.”

Toen deed ze de laatste stap, ze drukte op ‘verzenden’. Daar ging hij dan. Weg. En daar ging ook de pijn en gingen de bittere gevoelens. De gevangene was vrij.

Dit is een waar verhaal. Echt gebeurd! Hoe ik dat zo zeker weet?

Ik was die gevangene zelf.

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier