Beschoten
Door Michael Ashcraft and Mark Ellis
Acht keer werd musicus Marcus Stanley in zijn lichaam geschoten door een bende. De politie gaat ervan uit dat het hierbij om een soort ontgroening ging waarbij nieuwe recruten ingewijd werden in het ruige straatleven en moesten tonen wat ze in hun mars hadden, want er was geen enkele reden voor de schietpartij. Toen de kogels zijn lichaam doorboorden vreesde Marcus Stanley dat zijn leven en carrière voorbij waren.
Hij was op dat moment pianist voor zanger Chris Brown en verzorgde de muziek voor gospelzangers zoals Donnie McClurkin, maar zoals Marcus nu zelf zegt: “Het evangelie betekende in die tijd niets voor me.”
Het ging hem in die tijd vooral om de roem en het geld.
“Ik had niets op met de boodschap van geloof. Ik had het prima zo en met Jezus had ik verder niet veel te maken, ofschoon ik aan de buitenkant natuurlijk wel een Christen was,” zei Marcus in een interview met het Amerikaanse televisiestation CBN.
“Het ging me echt vooral om het geld en de levenswijze.”
Marcus vertelt CBN wat er gebeurde.
“We waren aan de late kant, maar toen we bij de plaats waren aangekomen waar we die avond zouden optreden, bedacht ik dat ik nog wat nodig had en liep ik weer naar buiten. Opeens stonden er een stuk of zes ongure types voor mijn neus. Een van hen, de leider, liep op me af en beet me toe: “Wat moet je hier, idioot?”
“Niets vriend,” antwoordde ik. “Ik zoek geen problemen. Ik ga gewoon naar de winkel.”
“Niets mee te maken,” antwoordde de bruut. “Jij gaat eraan.”
Toen stond Marcus opeens oog in oog met een glanzend pistool en kwamen de andere bendeleden dicht en dreigend om hem heen staan. Het eerste schot klonk. Marcus zag een lichtflits en viel direct op de grond. Meteen trokken de andere bendeleden ook een pistool en werd Marcus nog zeven keer geraakt.
“Toen ik het eerste schot hoorde en op de grond viel, zag ik een engel staan,” aldus Marcus.
Er zullen niet veel mensen zijn die van dichtbij acht keer in hun lichaam worden geschoten, maar de engel moet Stanley’s leven gered hebben en er voor gezorgd hebben dat de kogels hem uiteindelijk niet dodelijk verwondden.
“Ik zag geen vleugels of zo, maar het was onmiskenbaar een engel. Ik kon dwars door hem heen kijken en hij stond vlak voor me.” Marcus hoorde een stem die tegen hem zei: “Blijf gewoon liggen. Je moet je niet bewegen.” Marcus hield de adem in en wachtte op het moment dat de boeven er vandoor zouden gaan. Toen ze wegrenden en in een auto sprongen durfde hij zich pas wat te ontspannen.
“O, God!” Opeens zag hij dat hij in een plas bloed lag. Hij kon niet opstaan.
“Het klinkt misschien heel raar,” zegt Marcus, “maar die avond was het de eerste keer dat ik echt naar God uitriep, en dat terwijl ik muziek maakte voor gospel-artiesten die over diezelfde God zongen. Het was net als in een film, waarbij mensen hun hele leven in een flits voorbij zien gaan en een licht zien. Zo heb ik het ook ervaren.”
Marcus bedacht dat hij een mobieltje in zijn jas had zitten en slaagde er nog in om de hulpdiensten te bellen. Toen die gearriveerd waren hoorde hij een ambulancemedewerker zeggen: “Die is zo goed als dood. Dat wordt niets.” Maar Marcus bad en er kwam een diepe vrede over hem. De doktoren die hem opereerden zeiden later dat ze nauwelijks konden geloven dat hij nog ademde.
Vlak voor de operatie zag hij dezelfde engel weer, omgeven door een groot licht. De engel zei niets, maar knikte hem toe en bracht een boodschap van vertrouwen op hem over: “Alles komt goed.”
Op hetzelfde moment kreeg Marcus een overweldigend gevoel van vertrouwen. De operatie duurde acht uur; er moest onder meer een groot deel van zijn maag worden verwijderd. Na de operatie had hij geen gevoel meer in zijn rechterhand en zijn linkerarm was ernstig beschadigd. Geen goede uitgangspositie voor een pianist. Maar opmerkelijk genoeg was hij na drie maanden revalidatie weer in staat om te lopen en piano te spelen.
Na alles wat er gebeurd was zou je nu toch verwachten dat Marcus zich overtuigd op het geloof zou storten, maar hij bekent met schaamte dat hij zelfs op dat moment nog niet in staat was om zich helemaal aan God over te geven. Sterker nog, hij keerde terug naar zijn droom in de muziekwereld.
Hoe sterk is de menselijke trots. Wat moet God wel niet doen om ons mensen echt van onze opstandige natuur te overtuigen en ons tot inkeer te brengen?
Door zijn operatie raakte hij snel verslaafd aan pijnmedicatie, wat hem de wereld van drugsverslaving binnenleidde. Dat duurde nog vijf jaar. Uiteindelijk was hij aan het eind van zijn latijn.
“Ik was kapot. Ik kon niet meer en ik verafschuwde wat ik aan het doen was en hoe ik mij zo onbuigzaam opstelde tegenover God die mij al zoveel genade had gegeven. Eindelijk was ik klaar om te zeggen: ‘Jezus, ik heb U nodig.’ Het duurde even, maar nu begon ik het dan toch te begrijpen.”
Later bleek dat de dokter die de operatie op zijn gebroken lichaam uitvoerde, door de operatie ook tot God was gekomen. De dokter zou later zeggen dat er wel een God moest zijn, want zo’n operatie had hij als dokter nooit alleen kunnen uitvoeren.
En vandaag?
Vandaag gebruikt Marcus zijn talenten en getuigenis voor God. “Het gaat nu niet langer om de muziek. Eindelijk heb ik het door. Het gaat om God en wat Hij kan doen voor een vereenzaamde wereld.”
