Wetenschappelijk bewijs?
Naar een artikel van Brian Thomas
Het atheïsme, het wereldbeeld waarin geen plaats voor God is, lijkt gestadig te groeien en voor ons Christenen is het goed om ons te bewapenen tegen de golf van ongeloof die de wereld dreigt te overspoelen. Dit ongeloof wordt voor een groot deel geïnspireerd door de aanhangers van wat men nu noemt: “De nieuwe atheïsten.”
Hun atheïstische grondbeginsel is dat het leven voortsproot uit natuurlijke krachten, toevallige chemische reacties en dat er absoluut geen doordachte planning aan te pas is gekomen. De kosmos is vanzelf ontstaan, organiseerde zichzelf door de juiste bouwstoffen met elkaar te verbinden en bewerkstelligde zo de benodigde reacties voor het leven.
Ze steken hun mening zeker niet onder stoelen of banken. De beweging omvat mensen zoals Richard Dawkins, auteur van ‘God als misvatting,’ Christopher Hitchens, die schreef: ‘God is niet groot. Hoe religie alles vergiftigt’ en Sam Harris, met zijn ‘Het einde van geloof: religie, terreur en de toekomst van de rede.’
Hun bestsellers worden gekenmerkt door een sarcastische, venijnige minachting voor mensen die in God geloven en sporen mensen actief aan God over boord te gooien, niet in God te geloven en de wereld te verlossen van dat “verachtelijke” idee dat er een God bestaat. Zoals Dawkins zei: “Ik ga er echt alles aan doen om mensen te waarschuwen tegen dat verachtelijke geloof.”
Nou daar sta je dan met je Bijbel. Wat een troost om te weten dat Jezus zei: “In de wereld zullen jullie het zwaar te verduren krijgen. Maar houd moed! Ik heb de wereld overwonnen.” (Johannes 16:33)
Een nogal bizar kenmerk van het nieuwe atheïsme is hun overtuiging dat geloof in God absoluut minderwaardig is en daarom uitgeroeid moet worden. Daarbij wordt ‘geloof’ door de nieuwe atheïsten opnieuw gedefinieerd.
Wat is geloof eigenlijk?
Van Dale definieert geloof als volgt:
Geloof: 1. Het vertrouwen in de waarheid van iets. 2. Een vast en innig vertrouwen op God
Als Christenen vertrouwen we op het Woord van God, maar de Nieuwe Atheïsten beweren dat de definitie van geloof heel anders moet zijn:
Geloof: Vertrouwen op iets dat helemaal niet bestaat en waar geen enkel bewijs voor is. Een sprookje.
Geen enkel bewijs?
Maar wat bedoelen ze precies met bewijs?
Voor het ongeloof betekent bewijs dat iets door middel van empirische wetenschap kan worden aangetoond of ‘bewezen’ kan worden. (Empirisch betekent dat proefneming de enige bron van kennis is) Hier waagt het ongeloof zich echter toch op glad ijs, want er zijn nogal wat dingen die empirisch niet kunnen worden aangetoond, maar die wel bestaan.
Alsof je een experiment nodig hebt om de liefde van een moeder voor haar kinderen te bewijzen, en wat brengt een man er toe om in tegenspraak met de evolutieleer in een opwelling een brandend gebouw binnen te rennen om daar een hem onbekend kind uit de vlammen te redden?
Om liefde te begrijpen, te ervaren en er ook van te leren gebruiken we geen reageerbuisjes, maar onze zintuigen, logica en de omstandigheden die ons iets over die liefde vertellen. Zo is dat ook met de liefde van God. Die kunnen we beleven en ervaren, zonder dat God schematisch en wetenschappelijk bewezen kan worden. Even zo goed is het trouwens niet mogelijk om het niet-bestaan van God in een laboratorium te bewijzen.
Maar volgens de Nieuwe Atheïsten is de empirische wetenschap de enige ware weg naar de antwoorden, een overtuiging die op zichzelf niet ‘empirisch’ bewezen kan worden, maar niets anders is dan een geloof. Het is hun visie, iets waar ze volledig van overtuigd zijn, maar die net zo min wetenschappelijk gestaafd kan worden als een geloof in God.
De Nieuwe Atheïsten hebben ook een sterk geloof, alleen niet in God. Hun geloof rust in de overtuiging dat alles bewezen moet en kan worden in de natuurlijke wereld.
Maar daar moeten we dan wel een paar kanttekeningen bij plaatsen, want ofschoon de Christenen ervan beschuldigd worden uiterst rechtlijnig en dogmatisch te zijn, is dat bij de Nieuwe Atheïsten zeker niet anders. Zo is het tegenwoordig populair om te zeggen: Alle waarheid is relatief. Jouw waarheid is de mijne niet, want ik zie alles anders en wat voor mij waar is, is voor jou anders.” Dat klinkt heel ruimdenkend en lijkt een goed argument tegen de woorden van Jezus die zei: “Ik ben de waarheid.”
Maar als die bewering juist is en ‘alle’ waarheid relatief is, geldt dat ook voor deze uitspraak. Dan is deze zelf ook relatief, en dus niet meer waar.
Nog zo’n uitspraak is dat “we de zin en de betekenis van dit leven nooit op een absolute manier kunnen begrijpen. Er zijn geen absolute waarden.” (Lees: Het is absoluut zeker dat er geen absolute waarden zijn. Er is geen waarheid of wet die voor iedereen geldt, er is geen God die zin en richting geeft aan dit leven, en die gehoorzaamheid verwacht van Zijn schepping) Als het zo is dat er geen absolute waarden zijn, klopt die uitspraak niet. Nooit is tenslotte nooit, en niet alleen maar als het er om gaat het geloof in God in een kwaad daglicht te stellen.
Hoe we het ook draaien of keren, iedereen gaat uit van een overtuiging, iedereen heeft een geloof, of volgt een idee, en dat kan nooit wetenschappelijk in een laboratorium bewezen worden. Als iemand er voor besluit om niet in God te geloven is dat zijn goed recht, maar even zo goed is het de mens, geschapen met een vrije wil en een gezond verstand, toegestaan om te geloven in God en Zijn Zoon Jezus Christus.
Kennis van onze heilige God is voor iedereen beschikbaar en kan worden ervaren door de natuurlijke wereld rondom ons te observeren. God laat zich niet in een reageerbuis stoppen zodat een stel wetenschappers elkaar uiteindelijk op de rug kunnen slaan en zeggen, “Nu hebben we het bewijs.” Maar als je God in de zondige mens stopt gebeurt er een waar wonder en wordt er een nieuw leven geboren en heeft die mens een nieuwe kijk op de wereld. Ook dat kan niet wetenschappelijk bewezen worden, maar er lopen genoeg mensen rond met stralende gezichten, verloste harten en een eeuwige hoop die er van overtuigd zijn dat God leeft en Hij uiteindelijk de weg is naar het leven.
