Een broodje aap

Het scheppingsverhaal? In een paar dagen? Wat een onzin. Dat kun je door de evolutietheorie toch zeker direct ontzenuwen? Alles is toch zeker ontstaan door een toevallige samenloop van omstandigheden? Als we maar genoeg tijd toevoegen, zoals miljarden jaren, is alles mogelijk.

Het is inderdaad waar dat de Nobelprijswinnaar George Wald eens zei: “De grote held in onze geschiedenis is Vadertje Tijd.”

Maar klopt dat ook werkelijk?

Thomas Huxley, ook wel bekend als ‘de buldog van Darwin’, was een van de eersten die dit in 1860 theoretisch probeerde te bewijzen. Hij deed dit tijdens een inmiddels wereldberoemd debat met de Christen Samuel Wilberforce.

Huxley kwam op de proppen met een bizarre veronderstelling. “Laten wij eens, hypothetisch gezien, een ontelbare groep onsterfelijke apen aan evenzoveel typemachines zetten en ze er op los zou laten timmeren,” aldus Huxley. Een van deze apen zou volgens hem na vele miljoenen jaren uiteindelijk volkomen toevallig Psalm 23 uittypen. Rekenkundig berekend zou dit mogelijk moeten zijn indien er maar genoeg tijd zou worden toegevoegd.

Dit voorbeeld wordt zelfs tegenwoordig nog vaak gebruikt als een goed bewijs voor de evolutietheorie.

Toch valt er heel wat tegen dit argument in te brengen en hoe logisch is het verhaal van de apen met hun typemachines eigenlijk? Het is sowieso al absurd om aan te komen zetten met onsterfelijke apen op miljarden typemachines, maar afgezien daarvan, laten we dit eens nader bestuderen.

Als het hele aardoppervlak bedekt was met typende apen die tien aanslagen per seconde zouden maken (dat is twee keer zoveel als normaal) zouden ze het klusje uiteindelijk toch niet kunnen klaren. Rekenkundig gezien zou er na 30 miljoen jaar nog geen enkele aap zijn die een zin met vijf verschillende woorden en de juiste punctuatie op het papier zou kunnen toveren. Hierbij wordt er dan gemakshalve ook nog eens vanuit gegaan dat elke verkeerde letter die de apen aanslaan door de kracht van evolutie ook direct weer wordt uitgewist en zo alleen de juiste combinaties overblijven.

De waarschijnlijkheidsfactor voor het schrijven van Psalm 23 in een dergelijk scenario is rekenkundig vastgesteld op één op een triljoen.

Dat kost in essentie vele miljarden en miljarden jaren meer dan de door de aanhangers van de evolutietheorie vastgestelde leeftijd van het universum en onze aarde.

In een ultieme poging om toch vast te houden aan de toevalsfactor hebben verscheidene wetenschappers hun toevlucht gezocht in een nieuwe theorie, namelijk de mogelijkheid dat er meer dan één universum zou bestaan en er op die manier dus veel meer apen aan typemachines zouden kunnen zitten.

Maar er bestaan nog andere redeneringen die dit hele verhaal letterlijk reduceren tot een ‘broodje aap.’

De inmiddels overleden dr. Wilder Smith stelt dat we er in dit scenario van uitgaan dat elke juiste letter die zo’n aap produceert ook daadwerkelijk op het papier blijft waarna er naar de volgende juiste letter gezocht wordt, maar dat dit in de realiteit en niet het geval is.

Het gaat hier tenslotte niet over apen, maar over chemische reacties en de schepping en evolutie van de mens en haar DNA en chemische reacties werken vaak anders dan een typemachine die woorden opschrijft.

  • Hoe werkt dat?

Wilder Smith verwijst hiervoor naar de wet van Berthollet; een Frans chemicus die al in 1803 een ontdekking deed over chemische reacties. Tot op die tijd nam iedereen aan dat een chemische reactie niet omkeerbaar is, maar Berthollet ontdekte dat een chemische reactie vaak wel omkeerbaar is, en in het bijzonder is dit het geval met de aminozuren en bouwstenen van ons DNA.

  • Wat is een onomkeerbare reactie?

Stel je voor dat je een taart bakt. Hiervoor gebruik je eieren, boter, meel, suiker en melk. Je stopt het hele zaakje bij elkaar, vermengt het goed en stopt het in de oven. Na een uurtje heb je een lekkere taart. Het is echter onmogelijk om de taart weer terug te vormen tot eieren, boter, meel, suiker en melk. De reactie is onomkeerbaar.

  • Wat is een omkeerbare reactie?

Stel je voor dat je een dansschool bezoekt. Er zijn vijf jongens en vijf meisjes. Iedere jongen zoekt een lief meisje uit en zo vormen ze een paar. Maar na verloop van tijd gaan de verschillende paartjes zitten en worden er weer andere paartjes gevormd. Dit proces blijft maar doorgaan en ofschoon er steeds nieuwe paartjes worden gevormd is dit geen blijvende situatie. Dit is een omkeerbare reactie.

De wetenschap heeft vastgesteld dat er wat betreft de bouwstenen van ons menselijk leven en vooral de DNA-vorming sprake is van omkeerbare reacties. Dus geen blijvende situatie. Elke chemische reactie (lees elke letter die een aap typt) is omkeerbaar en keert terug naar zijn oorspronkelijke staat. Met andere woorden: de letters die de apen op het papier typen blijven niet, maar verdwijnen weer…

  • Maar hoe kan er dan iets geschapen worden als de reacties omkeerbaar zijn?

De enige manier om dit proces te doorbreken is door van buitenaf in te grijpen en er voor te zorgen dat de juiste letters op het papier blijven staan. De typemachine moet worden aangepast, zodat de letters blijven en er inderdaad iets zinvols geschapen kan worden. Wie past die machine aan? Wie zorgt ervoor dat de omkeerbare reacties onomkeerbaar worden terwijl dat chemisch gesproken helemaal niet kan? Wie zou dat anders kunnen zijn dan de Schepper zelf.

Geloven in God is toch heel wat makkelijker dan dat je je in de meest vreemde bochten moet wringen om maar te bewijzen dat Hij er niet is en je dus kunt doen wat je wilt.

Ik prijs U, omdat U mij zo prachtig hebt gemaakt. Alles wat U doet, is wonderbaarlijk. Alles in mij getuigt daarvan. Psalm 139:14

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier