Het effect op de samenleving was catastrofaal. Maar de Christenen straalden als nooit tevoren en het vertrouwen in God en de goede reputatie van het christendom groeide exponentieel.

Hoe kwam dat?
De Christenen kwamen niet op de proppen met intellectuele antwoorden op het probleem van het kwaad. Zij beschikten niet over een bovennatuurlijk vermogen waardoor ze gevrijwaard waren van pijn en lijden en ze hadden geen antwoorden waardoor de mensen niet langer stierven. Wat ze wel hadden was hun naastenliefde, hun bereidheid om te helpen waar dat moest en water en voedsel. Als je een Christen kende had je statistisch gezien meer kans om te overleven, en als je het overleefde was het de geloofsgemeenschap die je de meest liefdevolle, stabiele en sociale omgeving bood.

Het waren niet de slimme, theologische verhandelingen en politieke Christelijke praatjes die tot het hart van een Imperium doordrongen en schenen als een licht in het duister, maar het was de eenvoudige overtuiging van normale vrouwen en mannen dat Christus wilde dat ze in actie kwamen voor hun naasten, of die nu geloofden of niet. Wat ze deden voor de minste van hun buren deden ze voor Christus.

Natuurlijk is een goede onderbouwing van het geloof in God van groot belang en is er plaats voor een heldere theologische verhandeling, maar als het er op aankomt staat de liefde altijd voorop. Ravi Zacharias heeft het mooi samengevat toen hij zei: “Liefde is het grootste pleidooi voor de kracht van het Christendom. Het is de essentiële component die nodig is om de mens in deze harde, gefragmenteerde wereld te overtuigen dat God leeft en van ons houdt. Wij moeten bereid zijn om het voorbeeld van Jezus te volgen en ons inzetten om deze nood te lenigen.”

Dus…
Zou het niet prachtig zijn als wij als Christenen ook in deze tijd vooral bekend zouden worden vanwege de genereuze, onbaatzuchtige liefde die wij aan onze naasten tonen, en niet zo zeer vanwege alles waar we ons tegen verzetten en over oordelen?