Onuitsprekelijke verwondering
Een overdenking van Old Humphrey uit 1845
Want Gods eeuwige kracht en goddelijkheid zijn te zien in de natuur. Dat is altijd al zo geweest, vanaf het moment dat de aarde werd gemaakt.
Romeinen 1:20
Men denkt weleens dat oudere mensen niet meer zoveel emoties hebben. Hun ogen worden glazig, hun voetstappen zijn enigszins pijnlijk, en er is niet veel meer wat hen in vervoering kan brengen. Wellicht bestaan zulke oudere mensen, maar ik hoor daar toch zeker niet bij.
Als ik naar de wonderen van Gods schepping kijk, dan zingt mijn hart van vreugde; dan stroomt er nieuwe kracht door mijn oude, pezige lichaam en verdwijnen mijn zorgen als sneeuw voor de zon. In de schepping zien wij God en herkennen wij Zijn werk.
Laatst nog stond ik naar de westelijke hemel te staren, en ging de dageraad glorieus ten onder. Opeens, ik had hem niet zien aankomen, gleed een donkere wolk voorbij die de zon omsloot. Maar in plaats dat het donker werd, schoten er overal prachtige lichtstralen uit de wolk die alles in vuur en vlam leken te zetten.
Zo helder en zuiver werd het firmament, dat ik tot ver in de omgeving kon kijken en ondanks de donkere wolk speelde alles zich haarscherp voor mij af. Bomen, heuvels, boerderijen, en een groep duiven die met machtige wiekslagen door de lucht zwierden. Wat een schouwspel.
Terwijl ik geboeid en diep onder de indruk bleef staren naar de brandende hemel, kwam de zon weer terug van achter de zwarte wolk in purper en gouden kleuren. De lucht werd zo intens helder en stortte zo’n schoonheid uit over hemel en aarde dat ik als het ware in een trance werd meegevoerd. Omdat ik geen woorden had om uitdrukking te geven aan het schouwspel stond ik daar in stille extase en sprongen de tranen mij in de ogen.
Ik weet dat wolken het symbool zijn van tegenslag en dat God ze uitzendt op speciale missies om onze harten dichter bij Hem te brengen; ik weet dat de zon het zichtbare licht en de glorie van onze wereld is, maar ik voelde op dat moment dat de heldere zon en de donkere wolk geen andere missie hadden dan mij te laten genieten van Gods almacht en mij te overtuigen van de macht van het wonderlijke samenspel van licht en duister in onze levens. In dat samenspel van wolken en licht, problemen en overwinning, groeit ons geloof en overtuigt God ons van Zijn glorie en goedheid.
Als wij stil staan bij het wonder van de schepping overweldigt God ons met onuitsprekelijke verwondering en dankbaarheid.
Er is geen God, zeg je? Laat me niet lachen. Dat geloof je toch zeker zelf niet?
