Een waardevolle steen
In het nieuws verscheen het verhaal van een tienjarige jongen die op een dag met een emmertje op zoek ging naar mooie stenen in een lang uitgeputte edelsteenmijn. Daar trok een stukje ruwe rots zijn aandacht en hij besloot de steen mee te nemen. “De steen was behoorlijk vuil en eigenlijk zag hij er niet uit,” zei hij later. “Maar ik vond hem toch bijzonder, dus nam ik hem maar mee.”
Toen hij het gruis er van afgehaald had en de steen waste en poetste bleek hij een prachtige saffier gevonden te hebben, een steen die hij tenslotte voor veel geld kon verkopen..
Een vuil, ruw stuk steen bleek een saffier te zijn? Heel bijzonder, maar eigenlijk is dat ook zo bij mensen. Als we naar andere mensen kijken, hebben we nogal snel de neiging om ons te richten op de buitenkant. Ons oordeel direct klaar. Menselijk misschien, maar zeker niet goddelijk.
Veel mensen zien er ruw, ruig of zelfs vies uit, vervuild door de zonde en de wereld. Wat we maar al te snel zien is de zwakte, de mislukking, de bizarre levensstijl, of de trotse houding van iemand, maar we zien de echte waarde over het hoofd.
God ziet ieder mens anders. Die ziet de saffier onder het vuil, geschapen naar het beeld van God.
Om de waarde van God in anderen te zien is niet makkelijk. God houdt niet alleen van jou en mij, maar ook van al die anderen en heeft voor ieder afzonderlijk mens de prijs van redding betaald.
Zo komen we ongetwijfeld regelmatig oog in oog met mensen wier levens bedorven zijn door hun zonden, maar hoe gaan we er mee om? Kunnen wij misschien toch leren om iets van dat geweldige beeld van God in hen te zien?
Eigenlijk zou dat een levenshouding moeten worden; een houding waar je je met de hulp van Gods geest in kunt trainen. Kijken met de ogen van God.
Hopeloze verliezers? Waardeloze stukken ruwe klei? God ziet geen mens op die manier en wat mij betreft moeten we uit ons eigen, kleine wereldje stappen en leren wat het betekent om onze vooroordelen te laten varen. Hoe wonderlijk als wij in staat zijn om het goede te zien in plaatsen waar het goede ver te zoeken lijkt.
Dat is geen excuus voor de zonde of het goedpraten van slecht gedrag. Het is het schoonmaken van deze wereld en heeft alles te maken met het laten schijnen van Gods glorieuze licht in deze verloren maatschappij.
Als we mensen vanuit Gods perspectief zien, verandert er iets in ons leven. Er komt minder ruimte voor gemopper en geklaag en Gods Geest kan ons beter leiden en tot ons spreken. Klinkt dat naïef? Misschien wel. Maar toch geloof ik dat God dit van mij vraagt. Mensen zijn belangrijk voor God. Alle mensen. “Wij zijn een parel in Gods ogen.”
