Een leeg bestaan

“Ik voel me zo leeg van binnen,” zei een weduwe, die thuiskwam van de begrafenis van haar enige zoon. “Nu heb ik helemaal niets meer te doen.”

Daar zat ze, in haar fraaie huis met haar handen in haar schoot, te huilen van ellende. Ze wilde niet eens meer boekjes met troostende woorden lezen die mensen haar aanboden. Ze kon aan niets anders denken dan haar verlies en hoe leeg haar leven nu was geworden. Ze ging niet in op uitnodigingen van vrienden om ergens mee naar toe te gaan want dat zou haar alleen maar meer herinneren aan alles wat ze kwijtgeraakt was. Dus zat ze iedere dag weer te rouwen, overspoeld door duisternis waar geen sprankje licht binnen kon dringen.

“Er is hier niets meer om voor te leven,” zei een andere weduwe toen haar enige dochter getrouwd was en in een afgelegen stad was gaan wonen. “Er is niets waar ik dit huis verder voor wil aanhouden. Ik heb hier niets te zoeken. Ik ga op reis, dan zal ik mijn eenzaamheid vergeten.”

Ze reisde van land naar land, maar kon niets vinden om haar lege bestaan mee op te vullen. Reizend in de treinen, op de schepen, liet ze zich meevoeren naar herinneringen aan het verleden. Ze piekerde, verzwolg in haar verdriet en vond geen greintje troost in al haar reizen. Haar leven was “leeg.”

“Ik sta er nu helemaal alleen voor,” zei weer een andere moeder die eenzaam en alleen was achtergebleven. “Ik moet iets vinden om mijn leven mee op te vullen.”

In plaats van thuis te blijven kniezen of verre reizen te ondernemen in de hoop wat afleiding te vinden, gooide ze zich op alles wat ze maar tegen kwam; goede werken waar ze andere mensen mee kon helpen. Ze stond altijd klaar om in te springen bij activiteiten in haar kerk, ze ging op pad om eenzame zieke of oude mensen te helpen die het minder hadden dan zijzelf. Ze vulde ieder moment van haar dagen met opbeurende activiteiten waar ze volkomen in op kon gaan. Ze naaide kleding voor de armen, gaf onderwijs in de zondagschool en won vele harten tot de Meester.

Haar leven liep over van vreugde en ze was gelukkig. Zij had net zoveel van haar man en kinderen gehouden als de andere moeders die geen troost konden vinden, maar ze accepteerde haar lot als de wil van God en vulde ieder vrij ogenblikje met activiteiten voor Zijn schapen.

Geen leven is ooit zo leeg dat God het niet kan vullen als we Hem om leiding vragen.

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier