Meer anekdotes
Een vader vertelde zijn zoontje eens het verhaal over het verloren schaap. “Er was eens een heel nieuwsgierig en stout schaapje. Dat beest luisterde nooit naar zijn mamma en op zekere dag zag het schaapje een gat in het hek. Daar kon hij door naar buiten. Hij keek opgewonden naar rechts en toen naar links. Niemand zag hem. Snel door het gat de vrijheid in. O, wat was het buiten mooi. Het was er zoveel beter dan in die saaie, muffe schaapskooi met al die ouwe sikkeneurige schapen. Snel verdween ons schaapje achter de heuvels, op weg naar de zon. Natuurlijk ging het mis en al snel vertelde de vader geanimeerd over likkebaardende wolven, scherpe doornen en de liefhebbende handen van de Herder, die het schaap uiteindelijk weer veilig thuisbracht. Het jongetje zat met glinsterende ogen op de schoot van zijn pappa en toen het verhaal voorbij was keek hij peinzend voor zich uit. Opeens zei hij bezorgd: “Pappa, hebben ze dat gat in de schaapskooi wel weer dicht gemaakt?”
Hoe vaak vergeten we niet om het gat in de schaapskooi dicht te maken…
***
Er was eens een kereltje dat elke zondag naar de zondagsschool wilde. Maar het was een echte lastpost. Hij luisterde slecht en maakte snel ruzie met zijn vriendjes. Iedereen kreeg een hekel aan hem en na een bijeenkomst van de ouderlingen werd besloten om hem niet langer toe te laten. De laatste zondag beet een ouderling de jongen boos toe: “Jij gaat eruit, en we willen jou hier nooit meer zien.”
De jongen kwam inderdaad nooit meer terug, maar ze hoorden nog wel van hem, want hij raakte op het slechte pad en werd een tijd later een beruchte en gewelddadige crimineel. Uiteindelijk kwam hij om het leven bij een vuurgevecht op straat na een mislukte drugdeal. De volgende dag stond er een foto van zijn levenloze lichaam in de krant met de woorden “Dit zijn de benen van topcrimineel A.” In het artikel over zijn leven stond een uiterst pijnlijke opmerking: “Wie weet waar deze benen hadden kunnen lopen als iemand ze beter had kunnen begeleiden toen het nog kinderbenen waren!”
***
Dokter Albert Schweitzer werd bekend als de dokter van de rimboe. In Afrika werkte hij onder de plaatselijke bevolking en bouwde er een ziekenhuis. In de inleiding voor een boek over zijn leven, geschreven voor kinderen schreef hij het volgende:
“Vertel de meisjes en jongens dat de waarheid die ze diep van binnen in hun hart voelen sluimeren de echte waarheid is. Gods liefde spreekt tot ons hart en wil graag door ons heen werken om in deze wereld Zijn liefde te tonen. Wij moeten naar die stem leren luisteren. Zijn stem komt tot ons als een zuivere en verre melodie waar we heel stil naar moeten luisteren om niet te worden afgeleid door het verwarrende geluid van de wereld om ons heen. Kinderen zeggen snel: Als ik ouder ben en volwassen zal ik wel naar die stem luisteren, maar nu nog niet. Nu ben ik nog jong en denk ik liever aan andere dingen. Maar met de stem van de Liefde waarmee God tot ons in de diepste plekjes van ons hart wil spreken wil God ons juist helpen om een gelukkige jeugd te hebben met waarachtige vreugde. Dan zijn we echt Zijn kinderen. Gelukkig zijn zij die luisteren.”
