Anekdotes over gebed
Een dominee was op huisbezoek en hij klopte bij iemand aan. Een klein jongetje opende de deur en toen de dominee had gezegd dat hij graag met de moeder wilde spreken zei het ventje: “Dat kan niet. Dan moet je wachten. Het is nu zeven uur en moeder wil tussen zeven en acht alleen maar met God spreken. Ze is in haar kamer aan het bidden en dan kan ik haar echt niet storen. “ De dominee wachtte 45 minuten en toen mamma om acht uur uit haar kamer kwam was het net alsof er een golf van licht en warmte over hem heen spoelde. Gebed, het geheim van een warm en vruchtbaar huis.
***
Een moeder met drie kinderen moest op reis voor een paar dagen. De kinderen konden niet mee en toen mamma ze alle drie bij zich had geroepen om de taken goed te verdelen en zich er van te verzekeren dat alles goed zou gaan, besloot ze de kleine bijeenkomst in gebed. Wat een prachtig gebed werd er uitgesproken. Er hing bijna een geheiligde sfeer. Van elk gezicht scheen een hemelse glans en de vreugde was bijna voelbaar. Toen mamma klaar was en haar ogen weer opende, sprak haar kleine jongen van een jaar of drie verlangend: “Meer, mamma. Je moet meer bidden.” Als de liefde van een ouder en haar voorbeeld een klein kind tot meer gebed aanzet is het geluk verzekerd.
***
Twee vrienden stonden op het perron en keken naar de TGV die voorbij raasde. “Wat een krachtige machine,” zei de ene vriend tegen de andere, een conducteur. “Zeker,” zei de conducteur, een gelovig mens. “Als die trein op de rails staat is hij een geweldenaar. Maar zonder rails heb je er niets aan. Net als bij het geloof. Mijn kracht ligt in mijn gemeenschap met God. Dan ben ik sterk. Maar als ik het pad van gemeenschap met God achter me laat en mijn eigen weg zoek ben ik niet veel meer waard.”
***
God legt in de Bijbel uit waarom het op zeker moment slecht ging met het Israëlische volk. In Jesaja 64:7 staat “Niemand doet moeite om Mij aan te roepen.” God wil dat wij doen wat wij zelf kunnen en dat is bidden. Vaak zijn wij maar lui en gemakzuchtig. Iemand vertelde mij eens het trieste verhaal over een oude zendeling in China die op zondagmorgen aan het preken was. Tijdens de dienst stormde de communistische politie de kerk binnen en schoten ze iedereen gewoon overhoop en werden de meeste mensen, inclusief de zendeling, gewoon afgeslacht. Het was een waar bloedbad en toen mijn moeder het hoorde was ze helemaal uit het veld geslagen en zelfs boos op God. Eenvoudige Christenen en een trouwe zendeling waren gewoon als vee afgeschoten. Ze vroeg God verontwaardigd waarom dat gebeurd was. “Waarom God? Daar had U toch wel voor kunnen zorgen? U bent toch almachtig?” Maar God sprak duidelijk tot haar hart en gaf haar een antwoord dat ze niet verwacht had. “Dat komt doordat mijn kinderen niet bidden voor het welzijn van mijn andere kinderen en hun leiders. Waar geen gebed is, is ook geen bescherming.” God schoof de verantwoordelijkheid gewoon weer terug. Hij verwacht van ons dat wij daadwerkelijk optreden in de geest. Als een mens kan bidden en als gebed dingen werkelijk kan veranderen zullen die ook werkelijk veranderen als wij de moeite nemen om ernstig en oprecht voor mensen en situaties te bidden.
***
Een tijd geleden kwam een majoor uit het Engelse leger in het Midden-Oosten tot bekering tijdens een dienst van het Leger des Heils. Hij stond aan het hoofd van een groep soldaten die voor de bevoorrading van de troepen zorgde en gebruikte daarvoor de plaatselijke treinverbinding. Nadat hij tot geloof was gekomen werd het zijn gewoonte om elke keer voordat een trein vertrok, te bidden voor de veiligheid van de mensen op de trein.
Op een dag denderde de trein op het spoor naar de bestemming toen de motor er opeens mee ophield. Er was geen beweging meer in de trein te krijgen. De machinist en een monteur probeerden in het duister van de nacht tevergeefs om het probleem op te lossen en uiteindelijk werd er besloten om maar te wachten tot het licht werd. De volgende morgen vroeg bereikte het bericht hen dat het spoor nog geen kilometer verderop volledig verzakt was door een gewelddadige storm. Als ze waren doorgereden zou de hele trein volledig ontspoord zijn en vermoedelijk in een nabijgelegen ravijn zijn gestort. “Dat is nog eens een gelukje”, spraken de passagiers opgelucht toen ze over het voorval hoorden. Maar de majoor gebruikte de situatie om te vertellen dat hij altijd voor de veiligheid van de trein en de reizigers bad en dat hij geloofde dat er meer achter zat dan ‘een gelukje.’ En de trein? Niemand begreep waarom, maar de trein startte weer zonder probleem en reed gewoon verder…
***
Olga Kristensen uit de vorige eeuw was een zendeling die veertig jaar in China werkte onder de plaatselijke bevolking. Zij beschrijft het volgende incident: “Tegen het einde van mijn verblijf in China had ik bijna 80 vluchtelingen ondergebracht in onze zendingspost, buiten alle vrouwen en kinderen gerekend die er altijd al waren. Wij hadden al gehoord dat er in een nabijgelegen gebied moordlustige bandieten aan het werk waren. Die gingen bepaald niet zachtzinnig om met de dorpelingen waar ze van roofden. Op zekere dag bereikte ons het bericht dat ze op weg waren naar ons dorp. Wat moesten we doen? We konden niet iedereen zomaar evacueren en waar zouden we dan heen moeten? Het werd zelfs zo erg dat wij ze na verloop van tijd een paar straten verderop konden horen schieten.
Zonder hulp hadden wij geen schijn van kans, maar de plaatselijke politie was in een ander district bezig en het leek erop dat ons laatste uurtje geslagen had.
Ik trok mij wanhopig terug om te bidden en rust te vinden voor mijn getergde ziel. God moest ons vertellen wat wij konden doen. Opeens kwam er een passage uit de Heilige Schrift bij mij op. Ik had deze passage al honderd keer gelezen, maar nu had deze een speciale betekenis voor me. “Als U nederligt, zal U niet bevreesd zijn en Uw slaap zal vredig zijn. Weest niet bevreesd voor de angst die plotseling de kop op steekt en ook niet voor de vernietiging die de goddeloze met zich meebrengt.”
Bestond er een beter antwoord? Mijn hart vervulde zich met vrede en ik vertelde de anderen wat ik in gebed van God had ontvangen.
Ik zei: ‘We gaan allemaal naar bed.’ Toen ik zelf bij mijn bed kwam om te gaan liggen besloop me de verleiding om mijn kleren aan te houden, maar ik dacht bij mijzelf: ‘Nee, God heeft gezegd dat ik niet bang hoef te zijn en dat ik vredig zal slapen. Ik doe dus gewoon mijn pyjama aan.’ En inderdaad, al snel viel ik in een diepe slaap.
Ik weet niet wat er die nacht gebeurd is, maar ik werd de volgende morgen gezond wakker. Toen ik buiten kwam zag ik een vreselijk schouwspel. Overal was er ravage en vernieling. Huizen waren uitgebrand en er lagen lichamen verspreid op straat. Maar ons huis? Niets. Er was bij ons niets gebeurd. Niemand was bij ons binnengekomen en we waren volkomen ongedeerd. God had Zijn belofte gehouden en wij hadden onder Zijn vleugelen bescherming gevonden.”
***
In de biografie over het leven van bisschop Fénélon staat geschreven dat hij zo dicht bij God leefde dat zijn gezicht er van straalde. Het verhaal gaat dat Lord Peterborough, een atheïst, eens door omstandigheden gedwongen was om bij hem op de kamer te slapen in een herberg. De volgende morgen kon hij niet snel genoeg vertrekken. Toen men hem vroeg waarom hij zoveel haast had zei hij gespannen: “Als ik nog langer in de buurt van die man blijf, brengt hij me ongetwijfeld tot bekering en dat kan ik onmogelijk toestaan.”
