Vergeving

Menselijke beperkingen overwinnen

Als we moeite hebben om mensen die ons hebben benadeeld te vergeven, dan kan het helpen om te denken aan mensen die nog ergere dingen hebben meegemaakt, maar die het anderen toch vergeven hebben. Als zij praten over de kracht van vergiffenis, dan luistert de wereld met ingehouden adem.

Denk eens aan wat deze mensen er over te zeggen hebben:

Pater Andrija Vrane, een Kroatische overlevende van de burgeroorlog in de voormalige Joegoslavische republiek in de jaren ‘90:

Denken aan vergiffenis wekt misschien de vrees op dat het kwaad ongestraft zal blijven. Dat vergeven hetzelfde is als afzien van het recht om het kwade te straffen. Desondanks moet ik inzien wat het kwaad met mij doet; het verleidt me er toe om het kwaad ook met kwaad te vergelden. Dan ga ik alles door de donkere bril van het kwaad zien, dan word ik erdoor vergiftigd en raak ik verlamd. Vergeven betekent het kwaad weerstaan door het weg te sturen, zodat ik er niet meer door geleid kan worden.

Een verzoeningsproces kan even duren, omdat ook de ander zijn fouten moet inzien. Maar als ik meteen vergeef hoef ik daar niet op te wachten. Vergiffenis geeft me de vrijheid om direct lief te hebben. Als we deze vrijheid verkrijgen, realiseren we ons dat degenen die ons het kwaad hebben berokkend er zelf het slachtoffer van zijn.

Pearl Faku in Zuid-Afrika, die Eugene de Kock, de moordenaar van haar man en drie andere kleurlingen tijdens de Apartheid vergaf:

“Ik was diep geroerd door wat Eugene zei. Ik voelde dat zijn verontschuldiging oprecht was. Ik wilde hem bij de hand nemen en hem laten zien dat er nog toekomst is en dat ook hij kan veranderen.”

Marie Roberts, de weduwe van Charles Carl Roberts, in een open brief aan haar buren, de Amish, waarin ze hen bedankt voor hun vergiffenis en hun genade. Op de ochtend van 2 oktober 2006 kwam Charles Roberts bij het schoolklasje van een Amish gemeenschap in Lancaster County, Pennsylvania in de Verenigde Staten aan. Hij gijzelde tien meisjes, bond hen vast en beschoot hen. Daarna doodde hij zichzelf. Vijf van de meisjes, allemaal Amish, stierven.

De commentatoren van het wereldnieuws waren diep onder de indruk over de vergevende houding die de Amish toonden; vergiffenis die niet alleen werd getoond in woorden, maar door liefdevolle daden aan het volledig ontwrichte gezin van Roberts.

“Jullie liefde voor ons gezin heeft ons naar de genezing geleid die we zo hard nodig hebben. De gaven die jullie ons gegeven hebben raakten ons diep in de ziel; we kunnen het niet onder woorden brengen. Jullie medeleven is verder gegaan dan ons gezin en onze omgeving; het verandert ons. We danken jullie heel hartelijk.”

Stella Sabiti,  die gemarteld werd tijdens het regime van de Oegandese dictator Idi Amin in de 70-er jaren.

“Waarom zou ik iemand vergeven die niet kan zeggen: ‘het spijt me?’” vragen de mensen me vaak. Dan vertel ik hen: “Het leven is te kort om te wachten tot iemand spijt heeft. Dat hoeft voor mij geen voorwaarde te zijn. In het Onze Vader staat niet: “Vergeef me zodat ik anderen ook kan vergeven.” Jezus leerde ons dat we anderen moeten vergeven voordat we zelf om vergiffenis kunnen vragen.

-Corrie ten Boom, Nederlandse christelijke overlevende van de Nazi concentratiekampen, waar haar vader en haar zuster gestorven zijn:

Tijdens een kerkdienst in München zag ik hem opeens; de vroegere SS-er die de wacht gehouden had bij de deur van de doucheruimte in het concentratiekamp Ravensbrück. Hij was de eerste cipier uit die vreselijke tijd die ik na de oorlog weer tegenkwam. Opeens kwam het allemaal weer bij me terug; de kamer vol met spottende mannen, de stapels kleren, het bleke, ingevallen gezicht van mijn zuster Betsie, getekend door de pijn. En daar was die man nu… Hij kwam naar me toe toen iedereen het gebouw aan het verlaten was; hij straalde en maakte een buiging voor mij. “Ik ben zo dankbaar voor uw boodschap, Fräulein,” zei hij. “Denk je eens in: Hij heeft mijn zonden weggewassen, net zoals u zei.” Hij hield zijn hand uitgestoken om mijn hand te schudden. En ik, die zo vaak gepreekt had over de noodzaak om te vergeven, ik liet mijn hand naast mijn zij hangen. In mijn binnenste kookten er boze, wraaklustige gedachten. Ik kon zien hoe zondig die gevoelens waren. Jezus Christus was ook voor deze man gestorven; wat wilde ik nog meer? Maar toch… “Heer Jezus,” bad ik, “vergeef me en help me om hem te vergeven.” Ik probeerde te glimlachen, ik probeerde mijn hand uit te strekken, maar het ging niet. Ik voelde niets. Er was zelfs geen vonkje warmte of liefde. Weer zond ik een stil gebed naar boven. “Jezus,” bad ik, “Geef me Uw vergiffenis.” En toen dwong ik mijzelf om zijn hand te pakken. Toen gebeurde er iets ongelooflijks. Het leek wel alsof er een soort elektrische stroom van mijn schouder naar mijn arm en door mijn hand heen naar hem toe golfde, terwijl er een onverklaarbare liefde in mijn hart opwelde die me haast overmande. En zo ontdekte ik dat noch onze vergeving, noch onze goedheid de genezing van de wereld kan bewerkstelligen, maar dat het Zijn vergiffenis moet zijn. Als Hij ons zegt dat we onze vijanden moeten liefhebben geeft Hij, met het gebod, ook de liefde zelf.

Dring dieper tot mij door, o Jezus,
tot in verre hoeken, tot het diepste gat.
Totdat Gij hebt overwonnen
en ik U Redder noemen mag.

Dring dieper tot mij door, o Jezus
en onderzoek zelfs iedere geheime bron.
Zie mijn gedachten groot en klein
en de motieven die mijn hart daar spon

Dring dieper tot mij door, o Jezus.
Reinig de duistere gangen van mijn labyrint,
zodat trots en hoogmoed niet meer strijden
en de ware liefde daar begint.

Dring dieper tot mij door, o Jezus.
Zodat Uw licht in het uiterste kan schijnen
en uit het diepste van mijn ziel
een nieuwe mens geboren worden zal.

Uw zon heeft in mijn hart de nacht verdreven,
mijn leven wordt Uw eigendom.
U heeft de troon bestegen
en zegt nu tot mij: “Kom.”

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier