Juanito’s cirkel
Door Victoria Olivetta
Op een mooie dag kwam Juanito in onze buurt wonen. Hij had een gezellige, onbezorgde manier van doen, roodachtig haar, glinsterende oogjes en een flinke blaf, want inderdaad, het gaat over een hond. Voordat Juanito kwam was er geen vuiltje aan de lucht. Mijn tuin lag er prachtig bij met prachtige planten, kleurrijke bloemen, en een mals groen grastapijt. Dat vonden mijn twee Siamezen ook, want die lagen graag op het gazon en knabbelden lui aan het gras. Totdat Juanito eraan kwam. Ik had al snel een afkeer van hem omdat zijn aanwezigheid mijn plezier in de tuin met mijn katten behoorlijk verstoorde. Een straathond in onze buurt? Dat kon toch zeker niet, maar er was niemand die ik er op kon aanspreken, want hij behoorde niemand toe.
Iedere keer dat ik het huis uit ging stond dat beest daar warempel klaar met zijn vrolijke snuit en zijn glinsteroogjes en wilde met me spelen. Maar ik joeg hem weg. Vervelende hond. Het hele gedoe verstoorde me zo dat het mijn humeur behoorlijk begon te verzieken. Het was tijd om God om hulp te vragen en dat deed ik dus.
Wat was ik verrast toen ik tijdens mijn gebed op hele andere gedachten kwam.
Terwijl ik rustig over alles nadacht en de Geest van God tegen me liet spreken begon ik de zaak door Gods ogen te zien. Hij zag die hond heel anders dan ik. Ja, het was maar een zwerfhond, maar hij was eigenlijk wel een hele lieve zwerfhond. Hij had bijvoorbeeld al snel geleerd wie er bij ons in de buurt in welk huis woonde, en wanneer er iemand thuis kwam begroette hij vrijwel iedereen heel enthousiast en vergezelde hij ze naar hun deur.
Als de andere buren niet voor hem gezorgd hadden, was hij allang van de honger omgekomen en toen ik er in gebed over nadacht had het gevoel dat Jezus eigenlijk vond dat wij voor hem moesten zorgen. Die hond was niet slecht, maar had ons nodig. Dus begon ook ik botten en restjes voor hem te bewaren en al snel werden wij toch vrienden.
Hij was altijd blij en dankbaar voor alles wat hij kreeg.
Op een prachtige middag was Juanito er niet, althans dat leek zo, dus nam ik mijn katten mee naar buiten. Terwijl ze aan het spelen waren, ontdekte ik de hond onder een paar bosjes, dichtbij de plek waar ik met mijn katten zat. Hij zag ze en ik kon precies zien waar hij aan dacht, maar voordat zij hem gezien hadden keek hij me recht in de ogen en ging hij weer liggen. Het leek net alsof hij zei: “Maak je maar geen zorgen, we zijn vrienden! Ik doe je katten niets.” De katten speelden nog even en we gingen weer naar binnen zonder problemen.
De gedachte kwam bij me op dat ik hier wel wat van kon leren. Eerst had ik als het ware een cirkel getrokken die Juanito buitengesloten had. Alleen mijn geliefde katten en ik zaten veilig in die cirkel en het gevolg was dat ik niets goeds in die hond zag. Maar Juanito had ook een cirkel getrokken. Een hele grote waar de hele buurt in zat, een cirkel van vriendschap, respect en acceptatie.
Die middag dacht ik over mijn houding en gedrag jegens anderen in het licht van wat ik geleerd had van Juanito. Als er een meningsverschil is ontstaan, sluit ik anderen dan buiten mijn cirkel of breng ik ze binnen? Misschien moet ik nog het een en ander leren over wat naastenliefde nu echt betekent. Toen God Zijn enige Zoon Jezus zond, om ons Zijn liefde te laten zien, trok Hij ook een cirkel, eentje die groot genoeg was voor ons allemaal, ondanks onze zonden en tekortkomingen. Dat is de liefde waar ik ook naar moet streven.
