De lifter die een natie veranderde
Het verhaal van Filippus en de Ethiopiër
Door Maria Fontaine
We kunnen de gebeurtenissen in het leven van Filippus, die een van de eerste getuigen was in Handelingen 8:26-40, op verschillende manieren bekijken. Ik was over deze verzen aan het nadenken toen het volgende bij me opkwam:
Het was ongeveer 34 na Christus. Door de vervolging die begonnen was door het doden van de eerste Christelijke martelaar Stefanus, waren veel Christenen gedwongen geweest Jeruzalem te verlaten. Filippus was onder degenen die gevlucht waren en hij was nu op weg naar de stad Samaria.
Ondanks de eeuwenlange vijandschap tussen de Joden en de Samaritanen moest hij toch steeds weer denken aan de ontmoeting die Jezus had gehad met de Samaritaanse vrouw bij de waterput. Hij zag de oprechte honger naar de waarheid in de ogen van de inwoners van de stad nog voor zich, toen de vrouw hen had gezegd dat ze zelf moesten gaan kijken.1
Toen Filippus de inwoners van de stad Samaria over de Messias begon te vertellen; over de wonderen die hij zelf had gezien, begonnen veel mensen hun zieken naar hem toe te brengen en mensen met kwade geesten en smeekten hem om voor hen te bidden. Door de wonderen die daar het gevolg van waren kwamen veel mensen tot geloof en werden toen volgelingen van Jezus. Toen het nieuws over deze gebeurtenissen de apostelen in Jeruzalem ter ore kwam voegden anderen zich bij hem om hem te helpen bij dit bloeiende nieuwe werk.
Het schijnt me echter toe dat Filippus op het punt stond iets nog veel groters te ontdekken dan juichende mensen die hij had geholpen. De Heer sprak tot Filippus en vroeg hem de opwindende gebeurtenissen in Samaria achter te laten en zich in een nieuwe missie te storten. Filippus liet wederom zien dat het volgen van Jezus en het winnen van discipelen op de eerste plaats stonden in zijn leven toen hij zijn spullen bijeen gaarde en op weg ging.
De bediening van Jezus was nooit verder naar het zuiden gekomen dan Jeruzalem. De Heer sprak tot Filippus: “Je moet naar Jeruzalem gaan en daar de weg in de richting van Gaza nemen,”2 en hij had het gevoel dat zijn geloof nog wat meer op de proef werd gesteld dan toen hij naar Samaria was gegaan.
Ofschoon deze instructies hem naar een onbekende missie leidden was hij vastbesloten te gehoorzamen. Hij verwachtte waarschijnlijk een opwindende missie waarbij hij nog grotere menigten zou bereiken en de boodschap zou brengen en grotere wonderen zou doen. Hij had tenslotte de instructies van de Heer opgevolgd om naar Samaria te gaan en moet je eens zien wat er toen gebeurde.
De uren werden dagen en Filippus liep nog steeds op de weg en vroeg zich waarschijnlijk af waar al die massa’s mensen vandaan zouden komen in dit verlaten oord. Tenslotte zag hij door de glinstering van de hitte aan de horizon een paar figuren die in de schaduw van een groot rotsblok aan het uitrusten waren. Toen hij dichterbij kwam zuchtte hij. Het was niets anders dan een enkel rijtuigje met een kleine escorte van ruiters.
Het rijtuigje was nog maar een paar meter van hem af en toen kon hij duidelijk een goedgeklede Afrikaanse man zien zitten achter de koetsier die zat te dutten, terwijl de rijk versierde paarden ongeduldig met hun hoeven schraapten als teken dat ze weer verder wilden.
De Afrikaan scheen verdiept te zijn in geschriften. Filippus kon hem horen zeggen: “Hij was als een schaap dat voor de slacht weggebracht werd. Hij deed zijn mond niet open, zoals een lam stil is terwijl het geschoren wordt.”3
De man was zo verdiept geweest in zijn boekrol dat hij niet gemerkt had dat Filippus er aan kwam.
“Vraagt u zich misschien toevallig ook af wat dit geschrift betekent?” vroeg Filippus.De geschrokken Ethiopiër werd nieuwsgierig en nodigde Filippus toen uit om bij hem in het rijtuigje te komen zitten terwijl het weer verder reed over de weg naar Gaza.
Weldra waren de twee mannen druk in gesprek. De Ethiopische eunuch stelde de ene vraag na de andere terwijl hij eerst de boekrol bestudeerde en daarna zijn nieuwe leraar aankeek.
Filippus vertelde hem opgetogen over zijn ervaringen met de Messias: de vele wonderen, de onvoorwaardelijke liefde, de wijze woorden die met zulke eenvoud overgebracht werden en tenslotte over de dood van Jezus en Zijn verrijzenis.
Ik kan me voorstellen dat de man uiteindelijk vol verwondering zei: “Ik heb deze geschriften bestudeerd, maar de betekenis van de woorden is tot nu toe een raadsel voor me gebleven. Wat moet ik doen om de sleutel te bemachtigen die deze waarheden kan ontsluiten? Hoe kom ik er achter wat alleen deze Jezus kan openbaren: de antwoorden op alles wat ik zoek?”
Filippus legde hem uit dat de eerste stap was, in Jezus te geloven en dat de manier waarop hij dit geloof kon tonen was, gedoopt te worden. Aangezien ze aangekomen waren in een gebied waar water was, vroeg de Ethiopiër of hij gedoopt kon worden.
Filippus had een visie en een vuur ontketend in het hart van deze Ethiopische eunuch. Het bleek dat hij de voornaamste adviseur van de koningin van Ethiopië was. De eunuch had de Schrift al in zijn bezit, die hij kon gebruiken. Filippus ontstak de lont van zijn geloof en zijn begrip en nu hij het allemaal begrepen had was de Ethiopiër helemaal klaar om anderen er over te vertellen.
De Heer deed er nog een schepje bovenop met een laatste bevestiging, die hem overtuigd moest hebben dat hij een wonder aanschouwd had. Terwijl Filippus en de Ethiopiër allebei uit het water kwamen na de doopceremonie, in deze vlakke streek waar je mijlenver kon kijken was Filippus plotseling verdwenen; hij was door de Heilige Geest meegevoerd!
In de geschiedenis kunnen we vinden dat de Ethiopiër in zijn eentje een van de eerste aftakkingen van het Christendom tot stand bracht in Afrika, die tot op heden nog steeds verder gaat.
Toen hij daarna opeens in een stadje stond dat nu Ashdod heet, kilometers uit de buurt van de plek waar hij de Ethiopiër had ontmoet, vroeg Filippus zich wellicht af of het toch allemaal een droom was geweest, maar het leek allemaal zo echt. Er was één ding dat niet te ontkennen viel: zijn visie om Jezus te volgen en anderen te geven wat ze nodig hadden om discipelen te kunnen zijn. Dat was de stuwende kracht in zijn leven.
Er staat in de Bijbel dat hij op weg ging naar een aantal andere plaatsen om anderen over de Messias te vertellen in plaats van terug te keren naar Samaria. Geschiedkundige verslagen geven aan dat de reizen van Filippus hem uiteindelijk naar Klein-Azië leidden, wat nu ongeveer het Aziatische gedeelte van Turkije is, om discipelen te winnen en hen te leren hoe ze anderen konden onderwijzen.
Ik geloof dat hij ontdekt had dat er ongelimiteerde mogelijkheden zijn om discipelen te winnen, waar de Heer je ook heen leidt. Misschien door middel van langzaam, moeizaam onderwijs, of zoals bij de Ethiopiër, waar opeens een groot wonder door God gedaan werd in iemands leven.
Je weet maar nooit wat er kan gebeuren of wat voor kettingreactie op gang gebracht kan worden als we getrouw ons aandeel leveren in het onderwijzen van anderen die dan anderen op hun beurt ook onderwijzen.
