De engel Beverly
Onbekend
Een van de kinderen op de afdeling oncologie in het ziekenhuis waar ik op bezoek ga, was juist gestorven. Ik wist wel dat ik eigenlijk blij zou moeten zijn , dat haar lijden eindelijk ten einde was, maar de zeven jaar oude Beverly was een van mijn lievelingen. Ze had eigenlijk nooit erg ziek geleken. Ze had een dikke bos haar op haar hoofd en was niet zo mager als de anderen. Ik vond het heel normaal dat Beverly er zou zijn als ik om tien uur de speelkamer binnen kwam, en ze gewoon op me zou zitten wachten. Maar ze was er niet die dag, en ze zal ook nooit meer komen. Ze zeiden steeds tegen me: “Raak niet teveel gehecht aan de kinderen.” “Dat moet je niet doen.” Maar daar haalde ik mijn schouders over op, ik dacht dat ik het wel aan kon. Ik begreep heel goed dat hun leven aan een zijden draad hing maar ik zou het aan kunnen als de draad zou breken.
Andere vrijwilligers waren weggegaan omdat er kinderen waren gestorven van wie zij waren gaan houden. Het was hen teveel. Maar ik was sterk. Ik had daar niet zo’n last van. Toch zit ik hier nu, tranen met tuiten huilend. Misschien was Beverly wel een engel en was ze te goed voor deze wereld, zodat ze haar vleugels nu al had gekregen, voordat wij aan de beurt waren. Ze leek onbedorven door het kwaad in deze wereld en ze was te onschuldig om iets te beseffen van de pijn die de mensen van wie we houden achterlaten wanneer ze overlijden. Toen ik bij deze dingen stilstond kreeg ik een verrassend antwoord: “omdat hun toekomst zo wankel is, telt iedere dag die ze nog hebben. Iedere seconde telt.” Of zij zullen overleven of sterven is niet de hoofdzaak, maar mijn leven moet draaien om het tonen van liefde aan deze kinderen. Geen glorieus baantje. Ik weet al van tevoren dat ik steeds pijn zal ervaren als ik zo’n jong leven zie eindigen. Ik zal onvermijdelijk steeds weer gehecht raken aan iemand, die ik dan weer zal verliezen. Maar er is troost. De troost dat ik liefde kan brengen in de harten van anderen, die de herinnering aan die liefde met zich mee zullen nemen. Op aarde of in het hiernamaals. Beverly heeft zeven jaar geleefd, ik heb misschien nog wel zeventig jaar, dat weet ik niet. De dood kan opeens voor de deur staan. Maar wat ik ook zal zien als ik in de hemel aankom, er zal een gezicht zijn dat mij niet zal verbazen. Aan de ingang zal ik het lieflijke gezicht van een engel zien, de engel Beverly, die mij opwacht in een oord waar geen verdriet of dood meer zal zijn.
