Niet langer vermoeid

Er was eens een zoon die een onrustige, bezorgde moeder had, die voortdurend met een gepijnigde uitdrukking op haar gezicht door het huis liep en maar weinig profijt leek te trekken van haar geloof. Hoe de zoon ook op haar inpraatte, en haar er van probeerde te overtuigen dat Jezus voor haar zou zorgen, ze was er zeker van dat het noodlot haar ieder moment zou treffen. Zodoende leek ze wel wat op die oude vrouw die zei dat ze meer had geleden dan ieder ander mens op aarde, en nog wel het meest van alle dingen die nooit waren gebeurd.

Maar op zekere dag verscheen de moeder met een stralende glimlach aan het ontbijt. Zo had de zoon haar nog nooit gezien. “Dat komt door mijn droom,” zei de moeder, en ze vertelde dat ze in haar droom op een grote snelweg had gelopen vol angstige, vermoeide mensen met verwrongen gezichten door de zwarte zakken die ze op hun schouders meezeulden. Het was maar een naargeestige bedoening en dat werd er alleen maar erger op toen ze zag dat een groot aantal spottend lachende, duistere schepsels aan de kant stonden die verantwoordelijk waren voor die zwarte zakken. Die wezens van de onderwereld gooiden steeds meer van die rommel voor de mensen op de weg neer die ze dan moesten oprapen en die dan bovenop de zakken die ze al droegen werd gestapeld.

De moeder zelf begaf het haast onder haar lasten, maar stoppen kon ze ook niet.

Opeens zag ze een man in een prachtig stralend wit gewaad die dwars door de menigte heen liep. Zijn gezicht was als de opgaande zon en waar hij maar kwam probeerde hij de mensen te helpen.

Toen kwam de man ook naar de moeder toe. Er ging een schok door haar heen want ze wist direct wie dat was. Het was de Heiland. “Ik ben zo verschrikkelijk moe,” sprak ze met tranen in haar ogen. Zijn ogen werden bedroefd en Hij zei met zachte stem: “Mijn lieve kind, die lasten zijn niet van mij. Die worden je opgedrongen door de duivel en die maken je leven kapot. Gooi ze van je af. Die dingen hoef je niet op je te nemen. Weiger ze zelfs maar aan te raken en dan zul je zien dat je weg helemaal zo moeilijk niet is, maar dat je voort kunt snellen met de kracht van een adelaar.”

Toen raakte hij haar hand aan en stroomde er een warme, kalme vrede door haar lichaam. Nu was ze in staat om haar lasten af te gooien. Ze wilde zich net vol dankbaarheid voor de Heiland neergooien toen ze met een schok wakker werd. Haar lasten waren inderdaad verdwenen.

Vanaf die dag, tot aan het einde van haar leven straalde haar gezicht als dat van een engel. Ze had het geloof gevonden om te vertrouwen op de Heiland.

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier