Het enige wat telt
Juist toen liet Hij zien hoe groot zijn liefde was voor hen die in deze wereld bij Hem hoorden, en dat die liefde tot het uiterste zou gaan. (Johannes 13:1)
Wij zouden met meer aandacht en liefde moeten omgaan met degenen die ons het dierbaarst zijn. Er bestaat een plaats van diepe genegenheid waar ieder hart recht op heeft, zonder dat daarbij een ander tekort wordt gedaan. Terwijl wij niemand onheus zouden mogen bejegenen zijn er mensen in ons leven aan wie we het verplicht zijn hen met liefde te dragen.
Vaak zijn dat de mensen in ons eigen gezin. Het geloof kan daarbij een belangrijke rol spelen. Een thuis waar gespot wordt met de waarden van God en het geloof verworpen wordt is inderdaad een kille omgeving, maar vergis je niet. Religie is niet altijd het antwoord. Hoe vaak zorgt juist de religie in een gezin voor schrijnende onrust, verwijdering en pijn, omdat men zich vastbijt in regels waarbij een strak regime moet worden nageleefd.
Maar door de wet wordt niemand zalig. In plaats van de ware vrijheid waar Jezus over spreekt en waarbij een mens zijn vleugels kan uitslaan en kan genieten van Gods hemelrijk, leeft zo’n geloof niet. Het is slechts een uiterlijk gebeuren waar niemand beter van wordt.
Het gaat altijd om de liefde, liefde die tot uiting komt in daad en gedachte. Liefde die stuurt naar geduld en begrip, en die aanspoort tot lankmoedigheid en vergevensgezindheid. Ze moet opbloeien op die momenten dat er geprovoceerd wordt, en moet bereid zijn nadenkend te zijn, te luisteren en de wijsheid een kans te geven.
Het maakt dus niet uit hoe religieus het gezin is, naar hoeveel kerken er wordt gegaan en hoeveel Bijbels er thuis op de boekenplank staan. Als de liefde niet bloeit is armoede troef. Iemand zei eens: “Mijn moeder was een gelovige vrouw. Op zondag kregen wij onze mooie pakjes aan en werden wij trouw naar de zondagschool gestuurd. Er werd ons geleerd hoe we moesten bidden voor het slapen gaan en vloeken was uit den boze. Het was allemaal goed geregeld, maar ik kan me niet herinneren dat ik ook maar één keer een kus van haar kreeg.”
Paulus slaat de spijker op zijn kop als hij schrijft: “Voor wie bij Christus Jezus hoort, is het al of niet besneden zijn volmaakt onbelangrijk. Het enige wat telt, is geloof dat zich in liefde uit.” (Galaten 5:6)
Het geloof moet zich uiten in liefde. Vader heeft het nodig. Moeder heeft het nodig, en de kinderen hebben het nodig. Liefde is voor een leven wat het zonlicht is voor een bloem. Geen enkel leven kan tot bloei komen zonder die onvoorwaardelijke liefde, die liefheeft niet omdat de regels goed worden nageleefd, of omdat er geproduceerd wordt, maar omdat de liefde liefheeft. Dat is ook de liefde van God.
Een huis waar de liefde ontbreekt resulteert altijd in gebroken levens. Maar een huis waar het licht waarlijk schijnt is een bron van vreugde waar menigeen uit kan tappen.
