Spotvogels uit de hemel

Auteur onbekend

Ik ontmoette Vera voor het eerst in 1983 toen ik verhuisd was naar een boerderij die ik had gekocht, op het Amerikaanse platteland. Het was een prachtig, uitgestrekt gebied met veel land in de vrije natuur. Wij konden de aangrenzende boerderij dan ook nauwelijks zien, maar al snel raakte ik goed bevriend met de buurvrouw.

Dat was Vera. Haar man Dwight was tien jaar eerder overleden, maar toen ik haar vroeg of ze niet beter in de grote stad kon gaan wonen, schudde ze resoluut van nee. Ze wilde absoluut op de boerderij blijven. “Hier hoor ik thuis,” vertelde ze me tijdens mijn eerste bezoek. “Het is wel jammer dat mijn dochters de boerderij niet willen erven. Die hebben hun leven in de stad, dus ik denk dus dat de boerderij niet in de familie zal blijven na mijn dood.”

“Dat is jammer,” antwoordde ik.

“Inderdaad,” zei Vera. “De boerderij is al sinds 1800 een familiebezit. Dwight is hier geboren en wij zijn hier na ons trouwen gaan wonen. Ik blijf hier,” zei ze vastbesloten. “Hier hoor ik thuis. Dwight ligt hier ook begraven. En als ik zou verhuizen zou ik ook de spotvogels missen.”

“De spotvogels?”

“Ja,” zei Vera enthousiast. “Die wonen hier ook. Het zijn mijn vrienden en die kan ik ook niet achterlaten. Als ik vertrek zouden ze me missen.”

Die eerste dag begreep ik er niet veel van, maar toen ik op latere bezoekjes die leuke beestjes zelf leerde kennen moest ik toegeven dat het hele bijzondere vogeltjes waren. Als Vera op haar veranda zat kwamen ze bijna altijd uit hun schuilplaats en gingen ze vlak bij op de rand van de veranda zitten en zongen ze hun kleine vogelborstjes uit “Ik wist niet dat die beestjes zo mooit konden zingen?” vroeg ik eens verbaasd. “En zijn het altijd dezelfde vogeltjes?” Vera knikte van ja. “Die vogeltjes kunnen lang leven,” zei ze, “en mooi zingen kunnen ze ook.”

“Ik dacht altijd dat spotvogels alleen maar kunnen imiteren.” Dat had ik altijd zo geleerd, maar deze vogeltjes hadden duidelijk een eigen lied.

“Zingen kunnen ze als de beste,” zei Vera. “Maar ze kunnen inderdaad ook goed na-apen.” Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. “Dwight heeft ze eens een kerklied geleerd.” Ze wees naar een van de spotvogeltjes op het balkon. “Volgens mij is dat ‘em. Dat vogeltje kan pas fluiten. O Heer mijn God, hoe groot bent U’

Ik schudde verbaasd mijn hoofd. “Dat kan niet. Je houdt me voor de gek.”

“Nee hoor,” antwoordde Vera beslist. “Dwight kon heel mooi fluiten. Als hij een wijsje floot dan stopten de mensen om naar hem te luisteren. Op zekere dag begon hij het te fluiten telkens als de spotvogels in de buurt waren. Hij floot het wijsje dag in dag uit en op zekere dag, toen Dwight er helemaal niet was, hoorde ik dat beestje een bijna volmaakte uitvoering van het lied geven. Het was prachtig.” Er stonden tranen in Vera’s ogen. “Dat beestje had het van Dwight geleerd.” Ze luisterde even aandachtig naar het gezang en zei toen: “Die beestjes zijn mijn beste vriendjes geworden hier op aarde.”

Jaren later verhuisde ik en kreeg opeens het bericht dat Vera ernstig ziek was geworden. Haar lever was aangetast en de dokter had gezegd dat opereren eigenlijk zinloos was. Ik reed direct naar haar toe. Het was duidelijk dat haar tijd gekomen was. Ze verlangde naar de hemel en naar Dwight, maar ze had het er ook moeilijk mee om haar aardse vriendjes, de spotvogels, achter te laten.

“Voor wie kunnen ze nu zingen als ik er niet meer ben?” vroeg ze zich af.

“Die beestjes zingen voor God,” opperde ik. “Dus dat komt wel goed.”

Niet lang daarna kwam ze op 87- jarige leeftijd te overlijden en werd ze naast haar geliefde Dwight Niet lang daarna kwam ze op 87- jarige leeftijd te overlijden en werd ze naast haar geliefde Dwight begraven in de buurt van hun boerderij met de spotvogels.

Kort geleden moest ik voor zaken terug naar dit gebied en voelde ik het diepe verlangen om er nog een keer langs te gaan. Het zou me goed doen om me weer voor even verbonden te voelen met die lieve, oude vrouw met haar spotvogels. Ik parkeerde de auto en liep naar het graf van Vera en Dwight ergens achteraf bij een prachtig bos. Toen ik bij het graf was aangekomen liet ik de stilte van de natuur op mij inwerken. Het was er zo sereen en ik bad tot God.

Opeens begon er een vogel te zingen. Hij zat op een takje vlak bij het graf. Wat een prachtig lied zong dat beestje en ik herkende het geluid direct. Ik was lang genoeg bij Vera geweest om te weten wat voor vogeltje dat was. Het was een spotvogel die mij vertelde dat God machtig is en goed. Ik kreeg er kippenvel van.

Toeval? Wie weet. Maar ik weet zeker dat ik die dag getuige ben geweest van een klein wonder van God, die liefdevolle God, die voor Zijn prachtige schepping zorgt en voor wie geen detail te klein is.

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier