Op het strand van de tijd
De kusten van de tijd, eens zo stabiel en betrouwbaar, lijken nu toch steeds meer af te kalven en geven niet langer de steun van vroeger. Voor ons doemt er een overweldigende zee op. Het water is nog onbekend en diep en vanaf onze uitkijkplaats op de afbrokkelende rotsen en het inzakkende zand lijken de golven zo hoog en daar in de verte trekken er donkere stormwolken vanaf de horizon naar ons toe.
Moeten we die zee bevaren? Kan dat wel goed gaan?
Maar dan, als we ons om heen kijken, begrijpen we het. Het landschap waar we zo van hielden verandert tenslotte met de dag. De golven komen steeds dichterbij en de wereld is in niets meer hetzelfde als toen we nog kinderen waren. In ons hart klinkt nu de stem die we herkennen als de stem van de eeuwigheid. Een troostende en betrouwbare stem die ons vertelt dat ons schip de zee zonder probleem kan doorkruisen.
Vrees niet want Ik ben met je.
Hier op de stranden van de tijd wordt er maar sporadisch over gesproken, maar voor ons is het zeker: Daar, achter de horizon, ligt het land waar we werkelijk thuis horen. Daar ligt het land waar al die gezegende inwoners hun armen uitstrekken naar het licht en liederen zingen uit dankbaarheid en eer aan de Vorst van het koninkrijk, dat nimmer vergaat en waar pijn en leed geen recht van spreken meer hebben.
Het land waar we nu staan, met al die vluchtige genoegens waar eigenbelang regeert en wij wegzakken in het afbrokkelende zand van de tijd is niet ons thuis. Wij kunnen deze voortdurend veranderende en rusteloze wereld maar nauwelijks aan, met haar gejaagde en zelfzuchtige wedloop waarin we keer op keer worden geconfronteerd met het verlies van geliefden en nooit aflatende problemen. Deze wereld biedt ons geen houvast.
Maar wij zijn pelgrims die door dit aardse, tijdelijke dal trekken, op weg naar de wereld waar we voor bestemd zijn en waar we thuis horen. De Koning van het land van de toekomst zei het zelf: “Zij horen net zo min bij de wereld als Ik.”*
Heb dus geen angst om uit te varen als die dag gekomen is en de hemel je roept. Wat een blijdschap en wat een vreugde staat ons te wachten in het land achter de horizon.
Trek moedig verder tot die dag gekomen is en wijs naar dat licht achter de horizon zodat anderen het ook mogen zien en zich kunnen verheugen in een liefdevolle toekomst.
*Johannes 17:16
