Kleine engeltjes

“Kinderen zijn thuis gekomen.” Zo zien de engelen, een ’te vroege’, aardse dood.

Hoe moeilijk is het om troost te putten uit het graf van onze geliefden en vooral als ze zo vroeg zijn heengegaan. Waar is de liefde? Waar is de wijsheid in dat lijden?
Maar wie weet? Wat zou de toekomst hen gebracht hebben? Soms zou het zomaar kunnen zijn dat het zware verlies juist een daad van Gods genade is en dat een geliefde van ons weggenomen werd om verder lijden en pijn te voorkomen. Hoeveel beter is het hemelse leven! Wij weten toch niet wat de toekomst ons brengen zal en al helemaal niet hoe de toekomst er voor onze geliefden uit zou hebben gezien? De toekomst ligt genadig versluierd voor ons en het zal ons nooit bekend worden aan welke verleidingen, zonden en pijn onze teerbeminde nog zou worden blootgesteld op deze aardse akker. Misschien mag je troost putten uit de vreugde aan de herinnering van de kortstondige lening die God gegeven heeft, want je zult niet weten welk kwaad er nog op de loer lag. Veel van onze tranen zouden gedroogd worden als wij de woorden van Jesaja zouden durven geloven toen hij schreef: “Rechtvaardige mensen verdwijnen; de vromen sterven te vroeg, maar niemand schijnt zich er iets van aan te trekken of zich af te vragen waarom dat gebeurt. Niemand schijnt te beseffen dat God hen wegneemt voordat de kwade dagen komen.”
De rechtvaardige werd weggenomen? Waarheen dan? Naar het land van het eeuwige licht met haar hemelse kusten. Voor een ogenblik van ons weggenomen, maar binnenkort voor eeuwig met ons verbonden.
(Bewerkt naar een artikel van Charles Cowman)

In relatie tot het bovenstaande stukje het volgende treurige, maar ware verhaal: Er was eens een moeder met een ziek dochtertje van drie jaar. Het arme kind leek te gaan sterven nadat de artsen haar hadden opgegeven. De moeder had al vaak gebeden, maar God had haar niet geantwoord. Tenslotte keerde de moeder zich in woede tegen God en schreeuwde dat ze niet langer wilde geloven in een God die het zo slecht met haar voorhad. Toeval of niet, maar de situatie veranderde haast miraculeus en het dochtertje genas. Maar de toekomst bleek niet zo rooskleurig te zijn als de moeder had verwacht. Haar dochter raakte aan de drugs en zat nog voor haar twaalfde in het criminele circuit. Toen ze zestien was maakte ze een einde aan haar leven. De moeder kwam huilend bij de dominee voor kracht en troost en sprak snikkend: “O, dominee… Ik had het er destijds zo moeilijk mee om God te vertrouwen toen mijn dochtertje zo ziek was. Ik weigerde mij aan Hem over te geven. Toen werden mijn gebeden toch beantwoord, maar kijk nu eens naar het resultaat. Hoe veel beter zou het geweest zijn als God mijn lieveling tot Zich had genomen toen ze nog drie jaar was. ”

Want ik leef en ook jullie zullen leven. (Johannes 14:17)

In het boek “Touching Heaven” vertelt de schrijfster over de dood van haar eigen moeder, die pas 53 was toen ze kwam te overlijden. Ze leed aan een zeldzame spierziekte waardoor ze langzaam aan verlamd raakte. Ofschoon ze een gelovige vrouw was, was ze toch angstig en bang voor de dood. Niet zozeer omdat ze twijfelde aan de liefde van God, maar meer omdat het doodgaan zelf haar angst inboezemde. Hoe zou het zijn om dood te gaan? En de pijn? Zou ze in haar slaap sterven? Maar korte tijd voor haar dood veranderden haar gevoelens totaal en vond ze diepe rust. Hoe kwam dat? Ze zei dat ze in haar hoofd een lied gecomponeerd had dat haar vertrouwen en vreugde schonk. Ze probeerde het lied te zingen voor haar dochter, maar ze kon het niet goed overbrengen. “Maar,” aldus de moeder, “het is zo mooi. Zo hemels. Zo fantastisch mooi.” Het was voor de dochter echt een raadsel dat ze opeens zo’n rust gevonden had. Een dag voor ze stierf vertelde haar moeder dat ze het lied eigenlijk niet zelf gecomponeerd had. Ze zei: “Het waren de engelen. Ze kwamen naar me toe met het lied en zeiden me dat er voor iedereen zo’n lied bestaat. Ieder lied is uniek en is speciaal voor ieder mens afzonderlijk geschreven en het lied dat ze mij brachten was mijn hemelse lied. Ik heb nog nooit zoiets moois gehoord!” Ze stierf de volgende dag vredig en stapte vol vertrouwen het volgende leven binnen.

Schatten in de hemel kunnen pas verzameld worden als we ophouden met het verzamelen van aardse schatten.

Inderdaad
De weg naar ’s hemels poort
Loopt niet altijd door een zonnig oord
Ze is niet breed, maar smal
En klimt omhoog vanuit dit aardse tranendal
Maar ondanks pijn en strijd
Wacht daar op ons de eeuwigheid
Hoe klein lijkt daar dit aardse lijden
Als wij ons dan met God en vriend verblijden

Een klein beetje geloof opent de poort van de hemel voor je ziel. Een groter geloof opent de poort van je hart voor de hemel op aarde.

De evangelist Dwight L.Moody zei eens dat Jesaja 12:2 een van zijn favoriete bijbelpassages was. Daar staat: “Ik zal vertrouwen en ben niet bang.” “Je kunt kiezen of je in de eerste klas of in de tweede klas naar de hemel reist,” aldus Moody. De tweede klas is: “Als ik bang ben, dan zal ik op U vertrouwen. De eerste klas is: “Ik zal vertrouwen en niet bang zijn.” Dat is de beste manier van reizen. En de eerste klas kost bij God niets meer dan de tweede, dus waarom reis ook jij niet in de eerste klas?

Ik kan me wel voorstellen dat mensen atheïstisch zijn als ze naar de aarde kijken. Maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ze blijven volhouden dat er geen God is als ze naar de hemel kijken.

Toen een evangelist eens aan het preken was werd hem door een atheist spottend gevraagd of hij nou echt geloofde dat Jona drie dagen in de buik van een vis gezeten had? “Ik zal het hem vragen als ik in de hemel kom,” antwoordde de evangelist. “Ja, ja”, sprak de atheist weer, “en als hij nou eens niet in de hemel zit? Wat dan?” “Dan kun je het hem zelf vragen,” antwoordde de evangelist.

Laat een bericht achter:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier