Een teken van hoop
Door Mari Krenz, Eleva, Wisconsin
Hoe kon ik nog doorgaan zonder mijn man? Alleen de liefde van God kon mij troosten…
Daar liep ik dan. In de fietsenwinkel. Helemaal alleen zwoegde ik door de gangen van de enorme fietsenwinkel op zoek naar een fiets voor mijn zoon.
“Michael had er moeten zijn,” dacht ik diep bedroefd, terwijl ik de tranen weer voelde opkomen. Maar Michael was er niet. Michael was twee maanden eerder om het leven gekomen na een auto-ongeluk. Ik probeerde wanhopig om sterk te zijn. Ik mocht vooral niet laten merken aan mijn twee jonge kinderen hoe zwaar ik het ermee had. Het leven ging tenslotte gewoon door, maar de wond was te diep en de pijn te hevig.
Michael had onze zoon van acht een fiets beloofd voor zijn achtste verjaardag. Dat was morgen. Die fiets moest er komen. En ik moest er voor zorgen. Dat was altijd Michaels afdeling geweest, maar nu moest ik het doen.
Alleen. Helemaal alleen, zoals ik nu alles alleen moest doen. Verjaardagen, vakanties en ook die dag volgende week… dan zouden we achttien jaar getrouwd zijn geweest en we hadden er een feestelijke dag van willen maken. Hoe zou ik die dag doorkomen?
Opeens zag ik een rode fiets. Dat was ‘em! Perfect gewoon. Ik pakte de fiets bij het stuur en liep ermee naar de kassa. Toen zag ik nog een fiets. Ook een rode, maar voor een volwassene. Die was goed voor mij. Mijn oude fiets was behoorlijk gammel en ik was er niet zeker van hoe veilig het nog was om er met kinderen op te rijden. Dus tracteerde ik mijzelf ook op een fiets.
“U moet niet vergeten om er nog een goed slot bij te kopen, mevrouw!” zei de verkoper. De fiets van mijn zoon had al een goed slot, maar op die van mij zat niets. Ik keek om me heen en zag een stevige rode ketting met een groot slot. Een mooi slot en het paste precies bij de fiets.
“Doe dat er maar bij!” zei ik tegen de verkoper.
Thuis gekomen zette ik mijn nieuwe fiets netjes in de schuur en maakte ik de andere fiets klaar voor de verjaardag.
Een week later was het de gevreesde dag van ons achttienjarige huwelijk. Ik voelde me koud en eenzaam en wilde het liefst in bed blijven, maar dat ging natuurlijk niet.
Misschien zou ik de kinderen blij kunnen maken met een fietstochtje. “Jongens, we gaan fietsen!”, riep ik gemaakt enthousiast. Ik had de fiets nog niet eerder gebruikt dus nadat ik hem uit de schuur had gehaald pakte ik het garantiebewijs van het slot om te kijken wat de combinatie van het slot was zodat ik de fiets netjes op slot kon zetten.
38, 18, 38.
Ik staarde vol ongeloof naar de nummers. Het stond er echt: 38-18-38. Die combinatie zou ik nooit vergeten. Op de dag van ons 18e huwelijksjaar waren Michael en ik allebei 38. Daar stonden de nummers… 38-18-38.
Ik was dus helemaal niet zo alleen…
