Vaarwel oude vriend
Door Chris Hunt
Uit het tijdschrift Actief
Ik had mijn bejaarde moeder aan de telefoon. “Als je de volgende keer weer op bezoek komt, zou je dan even in de garage willen kijken? Je broer is me daar aan het helpen met opruimen en hij kwam wat van je oude spulletjes tegen.”
Wat zou er nog over zijn van mijn kinderjaren? Toen ik aankwam zag ik het direct: een reusachtige kantoortypemachine, nog van vóór de tijd dat er elektrische kwamen. Hij zag er robuust uit, maar wel wat roestig na drie decennia niet gebruikt te zijn. De aanblik bracht gelukkige herinneringen naar boven. Mijn ouders hadden hem tweedehands gekocht als beloning voor het slagen voor een examen op de rijpe leeftijd van 11 jaar. Ik leerde hoe ik moest typen en zat in mijn tienertijd menig uurtje op dat ding te timmeren. Ik schreef allerlei verhalen en gedichten.
Ik kon me nog niet helemaal verzoenen met het idee dat mijn oude vriend eindelijk afgedankt zou worden en probeerde er nog eens op te typen. Ik was echter vergeten hoeveel kracht het vereiste om een toets in te drukken op een oude handtypemachine! Misschien kwam het doordat het lint te oud was, maar ik kon nauwelijks zien wat ik had getypt.
O nee, ik deed het verkeerd! Mijn rechterpink ging al naar boven om de fout te verbeteren, maar toen herinnerde ik me dat er geen toets op zat om te wissen, dat ik weer in het tijdperk van kruimelige inktgummetjes was beland.
Ik timmerde weer verder maar slaagde er net in om een paar woorden te typen. Er rinkelde een bel, ten teken dat ik aan het einde van de regel was aangekomen en de hendel moest overhalen om het papier op te schuiven en de zware wagen weer naar het begin te trekken om een nieuwe regel te beginnen. Ik had al een hoop moeite gedaan, maar nog niet veel resultaat geboekt.
Wat een verschil met het typen op mijn tablet! Die is lichtgewicht en draagbaar zodat ik hem praktisch overal mee naar toe kan nemen. Ik schuif hem uit mijn tas, raak de startknop aan en dan start hij direct op. Ik raak met vederlichte bewegingen de toetsen aan en dan komen er direct woorden op het scherm. Een druk op de backspace wist mijn fouten uit. Ik druk op een paar andere toetsen en dan worden mijn spelfouten automatisch gecorrigeerd. Nog een klik en dan sla ik mijn werk op. Weer wat klikken om kopieën op te sturen naar vrienden overal ter wereld. Geen carbonpapier nodig, geen enveloppen of postzegels, en ze komen haast op hetzelfde moment aan.
Het lijkt wat op ons geestelijk leven. God biedt ons “draagbare geestelijke technologie” die we in ons dagelijks leven kunnen gebruiken; gebedskracht, een persoonlijke relatie met Hem en gaven van de Heilige Geest zoals wijsheid, kennis en geloof1, maar een heleboel hangt van ons af. We kunnen profiteren van de gaven die Hij voor ons heeft, of we kunnen zelf aanmodderen zonder Gods hulp. Dat klinkt net zo onlogisch als het gebruik van mijn oude typemachine in plaats van de snelle, makkelijke draagbare tablet. Gods geestelijke technologie kan onze levens veel beter maken, dus laten we er gebruik van maken.
